Τον Ιούνιο του 1913, πεζοναύτες του ρωσικού αυτοκρατορικού ναυτικού εισέβαλαν στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος του Αγίου Όρους και εκδίωξαν τους Ρώσους μοναχούς που ήταν εγκατεστημένοι εκεί και επιδίδονταν στην αιρετική πρακτική της λατρείας του Ονόματος. Εξόριστοι σε απομονωμένες περιοχές της Ρωσίας, οι μοναχοί αυτοί πέρασαν στην παρανομία και ήρθαν σε επαφή με διανοούμενους που προσχώρησαν στο μυστικιστικό κίνημά τους, αντλώντας απ` αυτό την έμπνευση για μια από τις μεγαλύτερες μαθηματικές καινοτομίες του 20ού αιώνα: την επίλυση του αινίγματος σχετικά με τη φύση του απείρου. Ξεπέρασαν έτσι τις παράλληλες, πιο ορθολογιστικές, προσπάθειες ορισμένων Γάλλων μαθηματικών και οδηγήθηκαν από τις θρησκευτικές ενοράσεις τους στην περιγραφική θεωρία των συνόλων.
`Μια παράφορη σύγκλιση μαθηματικής δημιουργίας και μυστικιστικών πρακτικών βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της εντυπωσιακής μελέτης για την εμφάνιση της θεωρίας των συνόλων στη Ρωσία των αρχών του 20ού αιώνα. Η αδρή αντιδιαστολή με τις μαθηματικές εξελίξεις στη Γαλλία φωτίζει την ιστορία, και το βιβλίο ηλεκτρίζεται από τα πορτρέτα των μεγάλων μαθηματικών που εμπλέκονται σ` αυτή: του τραγικού, του άτυχου, του αχρείου, του αληθινά αξιοθαύμαστου. Οι συγγραφείς προσφέρουν μια περιγραφή του Απείρου που είναι σύντομη, επιδέξια, σοβαρή και προσιτή σε μη μαθηματικούς... ένα εκπληκτικό κομμάτι μαθηματικής ιστορίας.`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]