ΥΔΩΡ ΤΕΛΕΣΤΙΚΟ Ο χρόνος έσταξε στις κιβωτούς από κορμούς αγριοκερασιάς κι αυτές υπερχείλιζαν με τις ρευστές αναμνήσεις. Ανεμείγνυες το σκοτεινό ύδωρ των αναμνήσεων με ρίζες και φύλλα από τις απαρχές του χρόνου βάπτιζες έπειτα τα χείλη στις υδρίες των δακρύων και μας πρόσφερες να πιούμε. Κι εμείς πίναμε από την Κασταλία των χειλιών σου. Η λιτανεία θήλαζε το αλμυρό νέκταρ ορμητική λάβα κατέκλυζε τις αρτηρίες παρέσυρε τις ορδές των σκέψεων μεθούσε τις χορδές και τους χρόνους κι εμείς γευόμασταν τον ενικό του πένθους σε έναν ατέρμονο ενεστώτα. Και οι νύμφες που περισυλλέγουν τις χοές των δακρύων μας οδηγούσαν στις κοίτες του Κωκυτού. Η λιτανεία αντίκρυσε την σκοτεινή καλοσύνη και ανοίγεται στην Λυκαία θάλασσα.