Στον δεύτερο τόμο του "Οικογενειακού δικαίου" αναπτύσεται η ύλη για τη συγγένεια, τη διατροφή από το νόμο, τις σχέσεις γονέων και τέκνων, την υιοθεσία, την επιτροπεία και την αναδοχή ανηλίκου, τη δικαστική συμπαράσταση και τη δικαστική επιμέλεια ξένων υποθέσεων.
Ως χαρακτηριστικά της νέας αυτής έκδοσης μπορούν να επισημανθούν: - Η εντελώς πρωτότυπη ανάπτυξη, σε 80 νέες σελίδες, της ύλης του καινούργιου κεφαλαίου του Αστικού Κώδικα για την ιατρική υποβοήθηση της ανθρώπινης αναπαραγωγής, καθώς και των νέων διατάξεων για την ίδρυση της συγγένειας μετά τη χρήση των μεθόδων της τεχνητής γονιμοποίησης (ετερόλογης, μεταθανάτιας, με παρένθετη μητέρα κλπ). Πρόκειται ουσιαστικά για τη συστηματική ερμηνεία του νέου ν. 3089/2002, της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής της οποίας η συγγραφέας υπήρξε μέλος - Η σε βάθος διαπραγμάτευση των ερμηνευτικών ζητημάτων που ανέδειξαν οι νέοι νόμοι 2721/1999 και 2915/2001, οι οποίοι επέφεραν αλλαγές στο δίκαιο της υιοθεσίας. - Η παρουσίαση και η κριτική ανάλυση του συνόλου της νέας νομολογίας, με έμφαση στις τελευταίες αποφάσεις του Αρείου Πάγου, οι οποίες εκδόθηκαν σχετικά πρόσφατα και έχουν πλέον πει την τελευταία, από πλευράς βαθμών δικαιοδοσίας, λέξη στα θέματα του οικογενειακού δικαίου που είχαν ανακύψει με αφορμή το ν. 1329/1983.
Συνολικά το έργο προσφέρει υποδείξεις λύσεων και νέων απόψεων σε εριζόμενα σοβαρά δογματικά και πρακτικά θέματα, ερμηνείες για την πλήρωση των κενών του νόμου, παράλληλη ανάπτυξη σχετικών δικονομικών ζητημάτων, συσχετισμό των διατάξεων του Αστικού Κώδικα με τις υπάρχουσες Διεθνείς Συμβάσεις, και διαρκή αναφορά στο κοινωνιολογικό υπόβαθρο της νομοθεσίας και στις σύγχρονες τάσεις του Οικογενειακού Δικαίου. Αποτελεί κατά συνέπεια ένα σύγγραμμα, το οποίο, πέρα από την υποστήριξη της πανεπιστημιακής διδασκαλίας, επιδιώκει να ικανοποιήσει τους εξής δύο στόχους: αφενός να προωθήσει τη δογματική επεξεργασία του Οικογενειακού Δικαίου προσφέροντας στους θεωρητικούς το έναυσμα για περαιτέρω επιστημονική έρευνα, και αφετέρου και προπάντων να υποβοηθήσει την πράξη, μέσα από την υπόδειξη προς τον εφαρμοστή του δικαίου δογματικά θεμελιωμένων και κοινωνικά σκόπιμων λύσεων.
