Βασίλης (Βάσος) Δασκαλάκης (Μεταφραστής)

Βάσος Δασκαλάκης (1897-1944). Ο Βάσος (Βασίλης) Δασκαλάκης γεννήθηκε στο Κάβαλο της Μάνης, γιος του δημοδιδάσκαλου Δημοσθένη Δασκαλάκη. Η μητέρα του πέθανε στη γέννα του δεύτερου παιδιού της όταν ο Βάσος ήταν δύο χρόνων. Μεγάλωσε σε συγγενικό σπίτι στην Αρεόπολη - λόγω αδυναμίας του πατέρα να ανταποκριθεί στις ανάγκες φροντίδας των παιδιών - , όπου τέλειωσε το Σχολαρχείο. Γυμνασιακές σπουδές δε μπόρεσε να κάνει λόγω του ξαφνικού θανάτου του πατέρα του, γεγονός που τον ανάγκασε να φύγει εκ νέου σε άλλο συγγενικό σπίτι στο Λαύριο. Εκεί δούλεψε εργάτης στα μεταλλεία. Ακολούθησαν διάφορα επαγγέλματα και παράλληλα μαθήματα σε νυχτερινά σχολεία. Μελέτησε μόνος ξένες γλώσσες σε βαθμό που του επέτρεψε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη λογοτεχνική μετάφραση και κατόρθωσε να ταξιδέψει στο εξωτερικό και να γίνει ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Γεωργίας (Τμήμα Δασών). Πέθανε στην Αθήνα. Το σύνολο του πρωτότυπου λογοτεχνικού του έργου αποτελούν το μυθιστόρημα Ξεριζωμένοι και τέσσερα διηγήματα δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Εξαιρετικά σημαντικό είναι το μεταφραστικό έργο του - ο Δασκαλάκης υπήρξε βασικός μεταφραστής των έργων του Χένρικ Ίψεν και του Κνουτ Χάμσουν στη χώρα μας. Οι Ξεριζωμένοι τοποθετούνται στα πλαίσια του ελληνικού κοινωνικού ρεαλισμού της ελληνικής πεζογραφίας του μεσοπολέμου. Βασικό χαρακτηριστικό του έργου είναι η απόπειρα του συγγραφέα να συνδυάσει αυτοβιογραφικά -από τα παιδικά του χρόνια ως εργάτης στο Λαύριο- και κοινωνικού προβληματισμού στοιχεία. Η γραφή του είναι έντονα δραματική, απέχει ωστόσο συνειδητά από το μελοδραματισμό και κυριαρχείται από νηφάλιο πνεύμα τόσο στην περιγραφή οδυνηρών βιωμάτων όσο και στην κατάδειξη του κοινωνικού αδιεξόδου που αντιμετωπίζουν οι ήρωες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Βάσου Δασκαλάκη βλ. Μαυροειδή - Παπαδάκη Σοφία, «Δασκαλάκης Βάσος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Παπαγεωργίου Κώστας Γ., «Βάσος Δασκαλάκης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Γ΄, σ.246-258. Αθήνα, Σοκόλης, 1992. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι (Συγγραφέας)

Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (ρωσ.: Фёдор Михайлович Достоевский, ΔΦΑ [ˈfʲɵdər mʲɪˈxajləvʲɪt͡ɕ dəstɐˈjefskʲɪj] 30 Οκτωβρίου 1821 - 9 Φεβρουαρίου 1881) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Στα λογοτεχνικά έργα του διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία κατά την ταραγμένη πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ατμόσφαιρα της Ρωσίας του 19^ου αιώνα και καταπιάνεται με διάφορα πνευματικά και θρησκευτικά θέματα. Στα πιο αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του περιλαμβάνονται τα Έγκλημα και Τιμωρία (1866), Ο Ηλίθιος (1869), Οι Δαιμονισμένοι (1872) και Αδερφοί Καραμαζώφ (1880). Το συνολικό έργο του περιλαμβάνει 12 μυθιστορήματα 4 νουβέλες, 16 διηγήματα και διάφορά άλλα γραπτά. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τον θεωρούν ως έναν από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πολλά από τα έργα του θεωρούνται αριστουργήματα που άσκησαν μεγάλη επίδραση. [3] Η νουβέλα του Σημειώσεις από το Υπόγειο (1864) θεωρείται ως ένα από τα πρώτα έργα της υπαρξιστικής λογοτεχνίας..

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα. Έτσι η κοινωνική αφετηρία του Ντοστογιέφσκι βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο στο σύνορο της αριστοκρατίας και των Rasnotchinzen, (που κατά λέξη μεταφράζεται άνθρωποι από άλλη τάξη) οι οποίοι είναι άτομα του μη αριστοκρατικού μεσαίου στρώματος, με προσωπικές ικανότητες και επιτεύγματα, τα οποία είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν πρόσβαση στο ανώτερο στρώμα, κυρίως ως καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, δάσκαλοι (ιδίως οικοδιδάσκαλοι), γιατροί, επίσης σε άλλα επαγγέλματα διανοουμένων που ως προϋπόθεση είχαν ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο.[7] Έτσι, ο πατέρας του ήταν «ευγενής πρώτης γενιάς κι από νομική άποψη ανήκε στα προνομιούχα ανώτερα στρώματα, χωρίς όμως κοινωνικό κύρος.»[8] Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι θα αγοράσει το 1831 ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Έτσι ο νεαρός Φιοντόρ «δεν μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση» αλλά μέσα σε συνεχείς οικονομικούς υπολογισμούς και παρατηρώντας την πραγματική φτώχεια στους ασθενείς του πτωχοκομείου.[9] Ο πατέρας του θα δολοφονηθεί το 1839 επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα[10]. Ο Ντοστογιέφσκι ύστερα από μία αρχική κατ΄οίκον διδασκαλία πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα. Το 1843 αποχωρώντας οριστικά από αυτό το επάγγελμα έλαβε την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία. Αυτό δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα μίας μακράς πορείας, η οποία ξεκινούσε από τα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσής του: σταθερός ήταν ο προσανατολισμός του στη λογοτεχνία.