Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9786185683030
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Τὸ μυθιστόρημα τοῦ Κωνσταντίνου Θεοτόκη Οἱ σκλάβοι στὰ δεσμά τους ἐκδόθηκε τὸ 1922, ἕναν χρόνο πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ συγγραφέα καὶ κατὰ τοῦτο μποροῦμε νὰ τὸ θεωρήσουμε ἐπιστέγασμα καὶ τελευταῖο σταθμὸ τῆς πορείας, ποὺ διήνυσε ὁ δημιουργὸς στὸ πεδίο τῆς ἀφηγηματικῆς πεζογραφίας. Ἤδη τὸ 1924 παρατηρήθηκε ἀπὸ τὸν Γεράσιμο Σπαταλᾶ ὅτι «ὅλοι μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο παλεύουν σκλάβοι στὴν οἰκονομικὴν ἀνάγκη, ποὺ δημιούργησαν οἱ νέες συνθῆκες στὴν κοινωνία». Τελικά, ὅμως, ὑποτάσσονται στὴν ἀδήριτη αὐτὴν ἀνάγκη, στὴ δύναμη τοῦ πεπρωμένου ἢ καὶ σὲ ποικίλες πιέσεις, καὶ ἔτσι συμβιβάζονται ἢ καὶ καταστρέφονται. Ὁ Ἄλκης Σωζόμενος εἶναι ὁ σοσιαλιστὴς ἰδεολόγος, τοῦ ὁποίου τὸ ἰδανικὸ καὶ ἡ ζωὴ συντρίβονται ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν ταξικὴ διαφορὰ καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἰσχυρὸ πλέγμα τῆς σωματικῆς ἀσθένειας καὶ τοῦ ἀνεκπλήρωτου ἔρωτα. Ὀρθὰ παρατηρήθηκε ἀπὸ τὸν Roderick Beaton ὅτι ἡ λογοτεχνικὴ μορφὴ τοῦ νεαροῦ σοσιαλιστῆ, τοῦ ὁποίου τὰ ὄνειρα καὶ ἡ ὕπαρξη θρυμματίζονται, ἐπιτέλεσε ρόλο ἀρχετυπικὸ στὴν ἐξέλιξη τῆς νεοελληνικῆς πεζογραφίας, ἀφοῦ ὡς μετεξελιγμένη λογοτεχνικὴ persona ἔχει ἀξιοποιηθεῖ ἀπὸ σημαντικοὺς πεζογράφους μας, ἀπὸ τὸν Κοσμᾶ Πολίτη (Γυρὶ / 1944) καὶ τὸν Στρατῆ Τσίρκα (Ἀκυβέρνητες Πολιτεῖες / 1960-5) ἕως τὴ Μάρω Δούκα (Ἀρχαία σκουριὰ / 1979) καὶ ἄλλους. Τὸ συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ἐνδεικτικὸ τῆς συγγραφικῆς δεξιοτεχνίας καὶ τοῦ ἰδεολογικοῦ προβληματισμοῦ τοῦ Κωνσταντίνου Θεοτόκη, ἐνσωματώνει καὶ ἀποτυπώνει ρεαλιστικὰ ταξικὲς ἀντιθέσεις, κοινωνικὲς δονήσεις, ἀγανάκτηση γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία, ὡστόσο δὲν ἀναδίνει μιὰ ἀκλόνητη συγγραφικὴ πίστη γιὰ τὸν σοσιαλιστικὸ μετασχηματισμὸ τῆς κοινωνίας. Οἱ ἀβάσταχτες κοινωνικὲς πιέσεις, οἱ ἐσώτερες παρορμήσεις, τὸ ἀδήριτο πεπρωμένο ἀκόμη καὶ μὲ τὴ μορφὴ μιᾶς ἀνίατης ἀσθένειας, τσακίζουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀφήνουν γιὰ ὁλόκληρη τὴ ζωή τους «σκλάβους στὰ δεσμά τους».
Θεοτόκης Κωνσταντίνος (1872-1923). Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης γεννήθηκε το 1872 στην Κέρκυρα, γιος του Μάρκου Θεοτόκη και της Αγγελικής Πολυλά, ανιψιάς του Ιάκωβου Πολυλά. Είχε δυο αδερφούς. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο ιδιωτικό σχολείο Κοντούτη, στη συνέχεια φοίτησε για οχτώ χρόνια στο Εκπαιδευτήριο Καποδίστριας και τέλειωσε το γυμνάσιο το 1888. Μαθητής ακόμα έγραψε το σχολικό εγχειρίδιο Εγχειρίδιον προς κατασκευήν διαφόρων εκ χάρτου παιγνίων. Μέρος πρώτον : Το πτηνόν. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε και το ενδιαφέρον του για τις φυσικές επιστήμες και το 1884 σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εξέδωσε με τον αδερφό του Κωνσταντίνο την εφημερίδα Ελπίς. Το 1887 εξέδωσε μια μελέτη για τον ηλεκτροχημικό τηλέγραφο και έστειλε μια μελέτη για το κυβερνώμενο αερόστατο στη Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών που επαινέθηκε.Το 1889 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης για σπουδές φυσικομαθηματικών επιστημών. Η κοσμική και σπάταλη ζωή που επέλεξε τον οδήγησε δυο χρόνια αργότερα για συνέχιση των σπουδών του στη Βενετία. Εκεί σύναψε δεσμό με τη βαρώνη Ερνεστίνη φον Μάλοβιτς, δεκαεφτά χρόνια μεγαλύτερή του, από την οποία χώρισε προσωρινά κατόπιν παρέμβασης του πατέρα του τον ίδιο χρόνο, την παντρεύτηκε όμως δυο χρόνια αργότερα στη Βοημία. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του στον πύργο των Καρουσάδων. Τότε χρονολογείται και η έναρξη της βαθιάς φιλίας του με το Λορέντζο Μαβίλη, με τον οποίο πήρε μέρος στην κρητική επανάσταση και στον πόλεμο του 1897 και από τον οποίο υιοθέτησε το ενδιαφέρον του για τη σανσκριτική μυθολογία. Στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος έφυγε για σπουδές έξι μηνών στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου ήρθε σε επαφή με τη σκέψη του Μαρξ και του Νίτσε και στράφηκε προς τις θεωρητικές επιστήμες. Το 1895 εξέδωσε ένα ρομάντζο στα γαλλικά, το 1899 δημοσίευσε σε συνέχειες το Πάθος και το Πίστομα στο περιοδικό Τέχνη του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Το 1900 πέθανε η κόρη του Ερνεστίνη από μηνιγγίτιδα σε ηλικία πέντε ετών. Το 1901δημοσίευσε στο Διόνυσο το διήγημα Juventus Mundi και τον επόμενο χρόνο την Κασσώπη. Το 1902 επισκέφτηκε τη Ζάκυνθο με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Σολωμού και τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε ένα άρθρο για το Σολωμό στην εφημερίδα Neue Presse της Βιέννης. Το 1903 γνωρίστηκε με την μετέπειτα στενή φίλη του Ειρήνη Δεντρινού και το 1904 δημοσίευσε στο Νουμά τη διατριβή του Σανσκριτική και καθαρεύουσα. Το 1905 οργάνωσε συνέδριο δημοτικιστών στην Κέρκυρα με αφορμή την εκεί επίσκεψη του Αλέξανδρου Πάλλη. Οι καλεσμένοι επίσης Κωστής Παλαμάς, Γιάννης Ψυχάρης και Ιωάννης Γρυπάρης δεν παρευρέθηκαν. Στη διετία 1907-1909 βρέθηκε στο πανεπιστήμιο του Μονάχου για σπουδές και επέστρεψε στην Κέρκυρα, όπου υποδέχτηκε τον σοσιαλιστή Μαζαράκη. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Σοσιαλιστικού Ομίλου Κερκύρας και κατόπιν του Αλληλοβοηθητικού Εργατικού Συνδέσμου Κερκύρας και το 1912 τιμήθηκε με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος από την κυβέρνηση, βραβείο που όμως δε δέχτηκε. Το 1916 συμμετείχε σε ειδική αποστολή του επαναστατικού κινήματος Θεσσαλονίκης στη Ρώμη μετά από ανάθεση του τότε υπουργού Εξωτερικών Νικολάου Πολίτη. Επέστρεψε στην Κέρκυρα και διορίστηκε αντιπρόσωπος της κυβέρνησης στην Κέρκυρα, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον ίδιο χρόνο. Το 1917 μετά την πτώση της αυστροουγγρικής μοναρχίας ο Θεοτόκης και η σύζυγός του καταστράφηκαν οικονομικά. Η υγεία του κλονίστηκε. Εργάστηκε σποραδικά ως διευθυντής λογοκρισίας (για δυο μέρες), ως υπάλληλος των εκδόσεων Ελευθερουδάκη, της Υπηρεσίας Ξένων και Εκθέσεων και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ενώ δεν έπαψε σʼ όλη τη ζωή του να δημοσιεύει πεζογραφικά, ποιητικά και μεταφραστικά έργα του σε πολλά λογοτεχνικά και εφημερίδες (όπως Η Τέχνη, ο Νουμάς, ο Διόνυσος κ.α.).Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα λόγω της άθλιας οικονομικής του κατάστασης και της αρρώστιας του . Εγχειρίστηκε στον Ευαγγελισμό και οι γιατροί τον συμβούλεψαν να φύγει για την Κέρκυρα, όπου πέθανε την πρώτη Ιουλίου του 1923, αφήνοντας ανολοκλήρωτο το τελευταίο του έργο με τίτλο Ο παπά Ιορδάνης περίχαρος και η ενορία του. Στο χώρο της πρωτότυπης λογοτεχνικής δημιουργίας ο Θεοτόκης ασχολήθηκε κυρίως με την πεζογραφία. Ξεκ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Δημήτρης Κόκορης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1963. Από το 1991 ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φιλολογία και ειδικεύτηκε στη μελέτη της νεοελληνικής λογοτεχνίας (δ.φ.). Ως ειδικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διδάσκει νεοελληνική φιλολογία. Συμμετέσχε ως εισηγητής σε επιστημονικά συνέδρια και δημοσίευσε μελετήματα και βιβλιοκρισίες. Βιβλία του:
-"Όψεις των σχέσεων της Αριστεράς με τη λογοτεχνία στο μεσοπόλεμο (1927-1936)", Πάτρα, Αχαϊκές Εκδόσεις 1999.
- Εισαγωγή και επιλογή κειμένων του τόμου "Για τον Χριστιανόπουλο: Κριτικά κείμενα για την ποίησή του", Λευκωσία, εκδ. Αιγαίον 2003.
-"Μια φωτιά. Η ποίηση". Σχόλια στο έργο του Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα, εκδ. Σοκόλη 2003.
- "Ποιητικός ρυθμός: Παραδοσιακή και νεωτερική έκφραση", Θεσσαλονίκη, εκδ. Νησίδες 2006.
- "Μεταφρασμένη ποίηση: Διδακτικές και κριτικές προτάσεις", Θεσσαλονίκη, Εργαστήριο Συγκριτικής Γραμματολογίας Α.Π.Θ. και εκδ. Σφακιανάκη 2007.
- Εισαγωγή και επιλογή κειμένων του τόμου "Εισαγωγή στην ποίηση του Ρίτσου", Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2009.
