"Κοιμήσου αγγελούδι μου, μωρό μου νάνι-νάνι. Κοιμήσου φως κι ονειρέψου φως. Να περπατάς μέσα στο φως. Να περπατάς στον ήλιο." Αυτή ήταν το νανούρισμα της Άννας. Έτσι κοίμιζε τον Ιάσονα τα βράδια. Μα απουσίαζε το φως. Γύρω τους αδιαπέραστο σκοτάδι. Οι κλέφτες του ήλιου δεν τους είχαν αφήσει ούτε μια χαραμάδα, που να χωράει μια ηλιαχτίδα. "Δεν έχετε το δικαίωμα" φώναξε η Άννα, μα δεν την άκουγε κανείς. Οι άνθρωποι είχα εξαφανιστεί. Από τα παιδικά της παραμύθια με το ευτυχισμένο τέλος, είχαν μείνει μόνο δράκοι. Ανθρωποφάγοι έγιναν οι άνθρωποι, προσπερνούν τ΄ ανθρώπινα κουφάρια, πατούν πάνω σ΄ αυτά για ν΄ ανέβουν να προσκυνήσουν το Θεό τους το χρήμα. Σαρωτικός ο άνεμος της απληστίας κουβαλάει κύτταρα νεκρών παιδιών, τα σκορπίζει στο σύμπαν. Οι δράκοι τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες. Το πέρασμά τους σκιάζει τον ήλιο. Μα εκείνοι έχουν για ήλιο το χρυσάφι. Κι οι άλλοι ζουν στο έρεβος. Κι όποιος αντέξει. [...]