Το τόσο γαλήνιο βλέμμα της με έκανε να ανατριχιάσω, να θυμηθώ... Να φέρω στη μνήμη μου ότι πάνε τρία χρόνια που βρέθηκε σκοτωμένος στα κόκκινα σεντόνια της Ελένης, της μάνας της Θεανώς, της διασκεδάστριας του αντρικού πληθυσμού του χωριού. Έλεγαν τότε οι συγχωριανοί ότι το αίμα ήταν τόσο κόκκινο, που δεν είχε καμία διαφορά από τα πορφυρά σεντόνια που βρέθηκε. Τρία χρόνια κλεισμένη στη φυλακή η Ελένη, προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με τη βασίλισσα του καπνού και να δαμάσει το στυγερό της πάθος. Τρία χρόνια μίσος στο φτωχό κορίτσι, κατηγορούμενο ηθικά για το φόνο του λεβέντη με τα καταγάλανα μάτια που διέπραξε η μάνα της. Τρία ακόμα χρόνια κλεισμένη στον κόσμο του λιβανιού και των κεριών, αιχμαλωτισμένη στα χέρια του πατέρα μου, αναγκασμένη να υπομένω τις δυνατές εκρήξεις του. Τρία χρόνια...