[...] Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο συνέβησαν τόσα πολλά... κι αυτός ακόμα κοιμόταν! Η μεγάλη ηδονή έμοιαζε να του έδωσε τη χαύνωση εκείνη που έχουν τα ξαπλωμένα κακτοειδή φυτά με τα φαρδιά σαρκώδη φύλλα πάνω σ’ ένα πεζούλι από πέτρα ζεστή το καλοκαίρι.

     Στο σώμα του δεν υπήρχε η ασυνέχεια τού χώρου, παρόλο που έμοιαζε καμωμένο από ορατούς, απειροελάχιστους κόκκους σκουρόχρωμης, ζεστής άμμου... και η σχισμή στη μασχάλη του φαινόταν σαν ξεκομμένη από το υπόλοιπο σώμα του. Κι ενώ είχε το χέρι διπλωμένο πίσω από το κεφάλι του, η σχισμή έχαινε σκιερή, υγρή, σχεδόν λαμπερή, σαν ένα μυστηριώδες γήινο κοίλο μέρος, όπου με κάποιον μικρό φόβο έβαλε απαλά το χέρι της η νεαρή Άννα.[...]

 Πάνω σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο ο χρόνος, ο έρωτας και η Άννα ταξιδεύουν.

Στα μυθιστορήματα της Μαρίας Παπαδημητρίου, αναμφίβολα υπάρχει μια ιστορία, μνήμες προσώπων και γεγονότων, χώροι, σχέσεις, καταστάσεις, ο ίδιος ο ιστορικός χρόνος με τη δική του διάταξη – το αίτιο και το αιτιατό – και τον δικό του ρυθμό. Το ζητούμενο, ωστόσο, του αναγνώστη  – δέκτη –  δεν είναι η λιγότερο ή περισσότερο πιστή αναπαραγωγή τους αλλά αντίθετα η μυθοποίησή τους: Εκείνο που παρακολουθούμε και αυτό που μας αφηγείται η Μαρία Παπαδημητρίου είναι μια καθολική μεταστοιχείωση: Πώς τα πρόσωπα της ιστορίας μεταβάλλονται σε πρόσωπα του μύθου και του δράματος χωρίς ν’ αποβάλλουν την ιστορική τους αλήθεια, πώς ο παρατακτικός ιστορικός χρόνος μεταβάλλεται σε  κυκλικό προσωπικό χρόνο, πώς τέλος ο αναγνωρίσιμος εξωτερικός χώρος γίνεται ανεξιχνίαστος εσωτερικός [...]

 Τα πρόσωπα είναι πολλά και κινούνται όλα μαζί σ’ ένα πολύ πυκνό πλέγμα σχέσεων και καταστάσεων. Έχει κανείς την εντύπωση ότι έρχονται από πολύ μακριά  - και ίσως πηγαίνουν πολύ μακριά – και ότι σχεδόν εισβάλλουν στο μυθιστόρημα κουβαλώντας ό,τι υπάρχει πριν από αυτό, π.χ. συγγένειες, επαγγέλματα, γεγονότα, για να μετασχηματισούν μέσα σ’ αυτό σε πρόσωπα δραματικά.

Αντώνης Καρκαγιάννης, Βιβλιοθήκη  Ελευθεροτυπίας, 5/3/2004