Έναυσμα για την εργασία αυτή, αποτέλεσε η καταγωγή μου από τα μέρη της Ανατολικής Θράκης. Παιδικά ακούσματα από ορφανούς γιους και κόρες και χήρες γιαγιάδες με συζύγους χαμένους στην αναμπουμπούλα του πολέμου, για εξορίες στην "Αρμενία", για το σεισμό του 1912, για χαμένες πατρίδες μου είχαν γεννήσει πολλά ερωτηματικά για τις αλήθειες, που κρύβονταν πίσω απ΄ όλα αυτά. Άκουγα ακόμα στις καθημερινές διηγήσεις των ηλικιωμένων εκφράσεις όπως, "με την Ανταλλαγή", "όταν μας έστειλαν εξορία στην Αρμενία", "στην εξορία πέθανε ο τάδε", "όταν φυλακίστηκε ο τάδε", "στην Περίσταση σκότωσαν οι Βούλγαροι τον πατέρα του Δημητριάδη το Ί2". Ο πατέρας μου έλεγε: "ο μπαμπάς μου πέθανε το Ί7 στη Βυσσώκα του Λαγκαδά, όπου μας είχαν απελάσει και εγώ τότε πήγαινα στην Α΄ Δημοτικού...". Μνήμες χωρίς ιστορικό στίγμα. Η λέξη "πατρίδα" ήταν σε καθημερινή χρήση στον περίγυρό μου. Κατά τα πρώτα μου χρόνια έφθαναν στα αυτιά μου οι απόηχοι των συζητήσεων και των εξάρσεων στα καφενεία του χωριού: "Θα γυρίσουμε στην πατρίδα!".