Κάποια στιγμή, λίγο μετά, θα γυρνούσα, αν ήξερα ότι κι εσύ το ήθελες· ίσως να σου τηλεφωνούσα, ή να χτυπούσα όπως στην αρχή το κουδούνι σου, αν ήμουν σίγουρη ότι με είχες ανάγκη· θα ήταν επειδή ήξερα ότι τα νεύρα σου ήταν εξαιρετικά αδύνατα, αν στεκόμουν δίπλα σου στην κουπαστή του πλοίου των τρελών· […] θα ζούσε ο καθένας μας με του άλλου την αποβολή διοξειδίου του άνθρακα, αν δεν ζητούσαμε από τους μάταιους όρκους να εφάπτονται των ωραίων μας χειλιών· θα γλεντούσαμε τα δευτερόλεπτα και θα κράζαμε ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι ανθρώπου, αν ανασταινόμασταν τον Θερμιδώρ και περιμέναμε περιπαθώς να ακούσουμε την επόμενη απαγγελία της Εαρινής Συμφωνίας· θα ρίχναμε άσφαλτο στα περασμένα, θα συγκινούμασταν από το άρωμα της λεμονιάς και θα χτίζαμε πυργίσκους σε μονήρεις παραλίες, αν σχεδιάζαμε με τρόπο συμμορίας τη ζωή μας· θα βασιλεύαμε στα τυχάρπαστα στενά των Αθηνών τις νύχτες του χειμώνα με ζεστό κονιάκ και τσαλακωμένα από τη σύμπτυξη πουκάμισα, αν σε άκουγα να παραμιλάς για να απιθώσεις την αγάπη σου στα κρύα χέρια μου· θα σε αφουγκραζόμουν σαν αηδόνι και σαν πένθιμο κόρακα, αν απέβαλες το ανεπιθύμητο έμβρυο της υποταγής […]

Ο Φιλόλογος την παρακολούθησε, είδε τον χωρισμό της, την πλησίασε και της πρότεινε να φύγουν για ένα ταξίδι. Όταν επέστρεψαν, έμειναν στο ίδιο σπίτι και άρχισαν να γράφουν από κοινού το μυθιστόρημα της σχέσης τους, μέχρι που τελικά χάθηκαν στη διαδικασία και στα πρόσωπα της αφήγησης.