Ο «Πελεκάνος» είναι ένα αριστούργημα τεχνικής με εμφανείς συγγένειες με τα διηγήματα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, τον οποίο ο Στρίντμπεργκ μελετούσε και θαύμαζε. Η εωσφορική στην καταγωγή της σκληρής Μητέρα, ο αριβίστας Γαμπρός και το σκοτεινό, γεμάτο ενοχές αλλά κι εκδικητικότητα δίδυμο του Γιου και της Κόρης είναι άτομα από την αρχή καταδικασμένα να δηλητηριάζουν καθένα τη ζωή των άλλων, ενώ το παρόν/απόν φάντασμα του Πατέρα (ιδιοφυής η κίνηση της άδειας πολυθρόνας του από τον αέρα) προσθέτει τρόμο στους εφιάλτες των ζωντανών. Ένα μονόπρακτο αμείλικτο, όπου το μακάβριο επικρατεί του αισθησιακού και ο κυνισμός πνίγει κάθε ίχνος αθωότητας.
Το «Προμήνυμα» είναι μια κομεντί, εξ ορισμού πιο ανάλαφρο έργο, με θεματολογία ίδια. Ένα αντρόγυνο, που η σχέση του δοκιμάζεται, αποφασίζει να ζήσει προσωρινά χωριστά, όμως στη ζωή του Κυρίου εισβάλλουν για λίγο η υστερική σπιτονοικοκυρά του ζεύγους και η αφελής -με σαφή δείγματα ακολασίας- κόρη της. Η κατάληξη γνωστή και από άλλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου: η σχέση του ζεύγους αναθερμαίνεται όταν η Κυρία αρχίζει να ζηλεύει ξανά τον Κύριο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο φιλόλογος, ποιητής και μεταφραστής Eρρίκος Μπελιές (1950-2016) γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς γαλλικής καταγωγής. Σπούδασε αγγλική φιλολογία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διακρίθηκε κυρίως ως εργώδης μεταφραστής θεατρικών έργων, βάζοντας την υπογραφή του στη μετάφραση και των τριάντα επτά θεατρικών έργων του Σαίξπηρ από τις εκδόσεις Κέδρος, έργο το οποίο ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 και ολοκλήρωσε το 2004. Εκτός των έργων του Σαίξπηρ, μετέφρασε επίσης Γκολντόνι, Γκόγκολ, Τσέχωφ, Ίμπσεν, Στρίντμπεργκ, Ο. Γουάιλντ, Λ. Πιραντέλο, Μαγιακόφσκι, Ιονέσκο, Τέννεσι Ουίλλιαμς, Ευγένιο Ο΄ Νηλ, Χάρολντ Πίντερ, Έντουαρντ Άλμπυ, κ.ά. Ως ποιητής εξέδωσε τις συλλογές "Πόλεως" (1989), "Φαινόμενον ως να έπλεε και μένον ακίνητον" (1996), "Το διακεκριμένο σώμα" (1996) και "Τα εισόδια του φόβου" (1997). Έφυγε από τη ζωή στις 19 Απριλίου 2016 στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, μετά από πολύμηνη ασθένεια.
(Στοκχόλμη, 1849-1912) Πολυγραφότατος Σουηδός συγγραφέας και δραματουργός, πατέρας -κατά τον Ο΄ Νήλ- του σύγχρονου θεάτρου. Δύσκολη παιδική ηλικία, παράφορη φύση και ασταθής, οργισμένος ατομικισμός, βίαιος ενίοτε μισογυνισμός και διαρκής αναζήτηση του απόλυτου χαρακτηρίζουν τον Στρίντμπεργκ αλλά και τα πρόσωπα των έργων του, κατά το μάλλον ή ήττον αυτοβιογραφικών ("Ο γιός της δούλας"). Η σκέψη του, επηρεασμένη από τον Kierkegaard, τον Nietzsche, τον Rousseau και τον Fourier, τον οδηγεί εκείθεν του ρομαντισμού, στον αθεϊσμό και τον μυστικισμό. Δεινός ερμηνευτής της συμπεριφοράς των ανθρώπων και των μυστηρίων του υποσυνείδητου, περνάει με θαυμαστή ευχέρεια από τον πιό σκληρό νατουραλισμό στόν πλέον αέρινο συμβολισμό. Καταγγέλλει τον θρίαμβο της βίας στις διαπροσωπικές σχέσεις και την αδυναμία επικοινωνίας του ενός με τον άλλο, όσο και του ενός με τους πολλούς, έχοντας ο ίδιος φτάσει στα πρόθυρα της τρέλας ύστερα από τις οδυνηρές αποτυχίες των τριών γάμων του. Ο αριθμός τρία σηματοδοτεί και το έργο του, που διαιρείται σε ισάριθμες περιόδους. Η νατουραλιστική περίοδος σημαδεύεται με επιρροές από τόν Valles και τον Zola και περιλαμβάνει έργα όπως: "Το κόκκινο δωμάτιο" (μυθιστόρημα που θα προκαλέσει κοινωνικό σκάνδαλο), τα τρία θεατρικά "Ο πατέρας" (πιθανώς, νατουραλιστική παραλλαγή του κλασικού μύθου του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας), "Δεσποινίς Τζούλια" και "Οι δανειστές", οι σουηδικές ιστορικές τραγωδίες "Ο κύρ Ούλοφ", "Γουσταύος Βάσα" και "Γουσταύος Αδόλφος" και, τέλος, το δράμα "Ο χορός του θανάτου". Ακολουθεί η περίοδος του μυστικισμού, ενός γαληνεμένου μυστικισμού, εμπνευσμένου από τον θεόσοφο Swedenborg ("Ονειρόδραμα"). Η τρίτη περίοδος φωτίζεται από ένα διαυγές ουμανιστικό φως χάρη στο Intima Teatern (1907), ένα μικρό θέατρο το οποίο ο ίδιος ο Στρίντμπεργκ δημιουργεί και διευθύνει για να παρουσιάσει εκεί την "Καταιγίδα", τον "Πελεκάνο", τη "Σονάτα των φαντασμάτων", έργα δωματίου διαποτισμένα με σκληρότητα και απόγνωση.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
