Ο Νερούλης και ο Νερουλένιος ξεπρόβαλαν την ίδια στιγμή από το ίδιο γκρί σύννεφο, και έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό. Ανοιγόκλεισαν τα πονηρά τους ματάκια, κοίταξαν δεξιά, κοίταξαν αριστερά, και πριν καλά-καλά προλάβουν να πουν ένα «γειά», ξεκινησαν το ταξίδι τους...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]