Οι νέοι διεθνείς κίνδυνοι, με προεξάρχουσα τη νέα τρομοκρατία, όπως αποδείχθηκε πλήρως και ύστερα από την τρομοκρατική ενέγεια της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, συνεπάγονται σημαντικές ρωγμώσεις σε σειρά κλασικών εγγυήσεων των ατομικών δικαιωμάτων. Ζητήματα που εμφανίζονταν ως απαράγραπτες κατακτήσεις του δυτικού συνταγματικού και πολιτικού πολιτισμού καθίστανται πλέον διαπραγματεύσιμες, ρευστές και επίμαχες έννοιες. Ο ίδιος ο πολίτης εμφανίζεται, μπροστά τους νέους κινδύνους και χάριν της ασφάλειάς του, να τείνει να παραιτηθεί από τις εγγυήσεις των ελευθεριών του. Στο πλαίσιο της κοινωνίας της διακινδύνευσης ο αναθεωρητικός νομοθέτης δεν ήταν νοητό παρά να εμμείνει στην αυταξία της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και να επιδιώξει τη διασφάλιση θεσμικών αναχωμάτων, μέσω της αναγνώρισης επεκτατικών και επιτακτικών ρυθμίσεων που εμφανίζονται μεν ενίοτε να υπονομεύουν την εγγενή ελλειπτικότητα του συνταγματικού κειμένου, ωστόσο εν τέλει αποσκοπούν στη διατήρηση της ικανότητας του συντάγματος να αποτελεί αφ΄ ενός αποτελεσματικό μηχανισμό διαρρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης και, αφ΄ ετέρου, ανάχωμα έναντι των άμεσων ή έμμεσων προσβολών των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.