[...] Σε κείνη την στιγμή που κορυφώνεται ο χρόνος και ο λόγος με την εκφορά της μιας ή της άλλης μικρής λέξης, εισερχόμαστε και στον χώρο των απόλυτων καταστάσεων όπου τα πάντα είναι, η Ελευθερία ή Έκπτωση. Αλλ΄ όταν λυθεί αυτό το δίλημμα, τότε ο φόβος υπερβαίνεται καθώς και η ιδέα του θανάτου. Όλη άλλωστε η εμβίωση του χρόνου είναι μια προπαρασκευή στη συνάντηση με τον θάνατο. Έτσι συναντάται ο χρόνος με την αιωνιότητα. Η συνάντηση αυτή στον στέρεο άνθρωπο αποτελεί την συμπύκνωση της αναμονής (προσδοκίας), υπομονής (επιμονής) προοπτικής (διάρκειας) και γαλήνης (ανοχής, νηφαλιότητας). Έτσι μπορεί να ξεπερασθεί η τύρβη και η τριβή της καθημερινότητας. Όταν μάθουμε να αντιστεκόμαστε στον χρόνο και την φθορά με την οποία συνδέεται, τότε ακριβώς συμφιλιωνόμαστε μαζί του και υπερβαίνουμε το αίσθημα του αδυσώπητου τέλους, που παραστέκει την ύπαρξή μας. Η αντίσταση στο αίσθημα του κενού χρόνου, τον γεμίζει και μας γεμίζει. (από τα προλεγόμενα του βιβλίου)