"Ο λόφος των ονείρων", είναι ένα μοναδικό λογοτεχνικό αριστούργημα, (από αξιόλογους κριτικούς έχει ειπωθεί ότι είναι το πιο όμορφο βιβλίο που έχει γραφτεί στην αγγλική γλώσσα), και τολμώ να πω ότι είναι ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Το εκστατικό, εξαίσιο και συγκλονιστικό αυτό έργο του Άρθουρ Μάχεν, είναι η κραυγή απελπισίας ενός ονειροπόλου ενάντια στη σάπια κοινωνία που ζούμε, είναι ένα κάλεσμα στο όνειρο, μια αλχημική μεταστοιχείωση της μολύβδινης καθημερινής πραγματικότητας σε χρυσάφι της φαντασίας, ένα γοητευτικό και συνάμα τρομακτικό ταξίδι μέσα στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και σε τόπους μαγεμένους, ιδωμένους με το βλέμμα ενός λογοτέχνη που πασχίζει να βάλει σε λέξεις το ανείπωτο, που βασανίζεται ξαγρυπνώντας να εκφράσει το ανέκφραστο, να περιγράψει το απερίγραπτο, να διηγηθεί το ανεκδιήγητο. Είναι ένας ύμνος προς την ανθρώπινη φαντασία, και ένα ονειροπόλο ρέκβιεμ για το πεπρωμένο μιας ευαίσθητης ψυχής.
Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά πλημμυρισμένες από οράματα και έκσταση, και από μια μεταφυσική, υπαρξιακή αγωνία, με την οποία σαφώς ταυτίζεται ο ονειροπόλος αναγνώστης, αντικρίζοντας τον ήρωα ως συνταξιδιώτη και αδελφό του. Θα έλεγε κανείς ότι οι σελίδες του είναι μαγεμένες από μια νοσταλγία για άλλους τόπους και άλλες ζωές, για άλλους χρόνους και άλλους κόσμους, πέρα από τον απογοητευτικό κόσμο της καθημερινής πραγματικότητας. Είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση, ένα suspiria de profundis, ένας "στεναγμός εκ βαθέων", ένα καρδιακό συμβόλαιο ανάμεσα στον συγγραφέα και στον αναγνώστη του.
Είναι η αρχετυπική ιστορία όλων των ονειροπόλων, που βρέθηκαν ξένοι σε έναν ξένο γι’ αυτούς κόσμο, και αναζήτησαν τη χαμένη τους πατρίδα, βουτηγμένοι στην έμπνευση, στη θλίψη και στα οράματα. Νομίζω πως αποτελεί την πεμπτουσία της λογοτεχνίας του Φανταστικού...