Μια λάμψη, φώτισε τον κόσμο τους.
Μια λάμψη απρόσμενη.
Η λάμψη του κεραυνοβόλου έρωτα.
Κι όλα άλλαξαν στην ζωή τους.
Γένηκαν μαγικά, φωτεινά, λαμπερά κι υπέροχα.
Όμως δεν κράτησε πολύ.
Η νέα ζωή που ονειρεύτηκαν, δεν πρόλαβε ν` ανθίζει.
Ίσα που πρόλαβε να μπουμπουκιάσει.
Μα ο χειμώνας της κοινωνικής προκατάληψης, της στενομυαλιάς, του συμφέροντος, όπως το νιώθουν χιλιάδες στενόμυαλοι κάθε εποχής και κάθε κοινωνίας, έπεσε βαρύς. Φύσηξε δυνατά, αντάριεψε, μπουμπούνισε και μάρανε κάθε ελπίδα. Την έσβησε!
Το φως σκοτείνιασε στα μάτια και στις καρδιές τους.
Έτσι πέρασαν χρόνια. Χρόνια παγωμένα, σκληρά, πολύπαθα και στερημένα.
Το δάκρυ, η θλίψη κι ο καημός, φώλιασαν μόνιμα στις καρδιές τους.
Μα κει βαθιά, κρυμμένο σε μια γωνιά κράτησαν τον σπόρο της αγάπης τους. Τον σπόρο που έμελε να φυτρώσει και ν` ανθίσει, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Όταν η αγάπη τους, η λαχτάρα τους, κι ο άσβεστος έρωτας τους, κατάφεραν να υποτάξουν ακόμα και την μοίρα...