Το διήγημα αυτό το ξεκίνησα για να απαλλαγώ από την έντονη φόρτιση που είχα από τη συγγραφή και έκδοση του προηγούμενου βιβλίου μου, που είχε ως θέμα την ιστορία της οικογένειας και γενικά του σογιού μου στα καπνοτόπια της Μακεδονίας, μετά τον ξεριζωμό και την αναγκαστική προσφυγιά από την Κρώμνη του Πόντου.
Με την πάροδο του χρόνου και ενόσω συνέχιζα τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, άρχισα να νιώθω καθημερινά την ίδια έντονη συγκίνηση. Και είναι λογικό, μια και το θέμα με το οποίο ασχολήθηκα είναι η περιγραφή της δικής μου ζωής στη μεγάλη οικογένεια της ΕΥΔΑΠ, όπου ανδρώθηκα, έζησα με αξιοπρέπεια και ανθρωπιά την οικογένειά μου και πήρα σύνταξη, δουλεύοντας πάντοτε συνειδητά το μεροκάματό μου.
Πιστεύω πως ανάλογες ιστορίες θα έχουν ζήσει και άλλοι συνάδελφοι, ακόμη και άλλων ΔΕΚΟ.
Παρά τις όποιες αντιθέσεις που είχα συνδικαλιστικά με την ηγεσία της εταιρείας, πάντοτε αυτές κινήθηκαν μέσα σε πλαίσιο αρχών αμοιβαία και με μόνο κίνητρο την προώθηση της δουλειάς μας για το κοινωνικό όφελος
