Ο Μολιέρος και οι Γιατροί: Από πολύν καιρό ο Μολιέρος είχε κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στους γιατρούς. Τους έριξε τα πρώτα του βέλη μέσα στον Δον Ζουάν. Μέσα στο Έρωτας γιατρός, Γιατρός με το στανιό, στον Κύριο ντε Πουρσονιάκ διπλασίασε τα χτυπήματά του. Μέσα στο Κατά Φαντασίαν Ασθενή τους κεραυνώνει.
Γιατί αυτά τα χτυπήματα:
α. Γιατί τούτο το είδος κοροϊδίας είναι συνηθισμένο από παράδοση
μέσα στην ιταλική φάρσα και την ισπανική κωμωδία.
β. Γιατί η κατάσταση της γιατρικής στον 17ο αιώνα δικαιολογεί ως
ένα βαθμό τις κοροϊδίες και τις επικρίσεις.
γ. Γιατί ο Μολιέρος ήταν άρρωστος, υποχονδριακός καθώς λέγανε
τότες, νευρασθενικός, καθώς θα λέγαμε τώρα, και, καθώς όλοι που
βασανίζονται από αγιάτρευτη αρρώστια, κοροϊδεύει την αδυναμία
της γιατρικής που δεν μπορούσε να γιατρέψει.
Ο Μολιέρος (κατά κόσμον Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν) γεννήθηκε το 1622 στο Παρίσι. Ακολούθησε το δρόμο του θεάτρου αφήνοντας το σίγουρο μέλλον της δουλειάς του πατέρα του, ο οποίος κατείχε τη μόνιμη θέση του «ταπετσιέρη του βασιλιά». Το 1643 ίδρυσε μαζί με τη Madeleine Béjart το θίασο Illustre Théâtre, που στην αρχή δεν είχε επιτυχία. Αντιθέτως, άφησε στον Μολιέρο χρέη, εξαιτίας των οποίων και φυλακίστηκε. Την περίοδο 1645-1658 ο θίασος περιοδεύει στην επαρχία. Οι παραστάσεις δίνονται σε πλατείες και σε πύργους ευγενών. Παίζουν κυρίως τραγωδίες, αλλά, την ίδια εποχή, ο Μολιέρος αρχίζει να γράφει σύντομες, μονόπρακτες φάρσες, με έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Η επιτυχία ήρθε αβίαστα. Με τον αέρα της επιτυχίας αυτής επιστρέφει στο Παρίσι. Στο εξής βρίσκει το δρόμο του μέσα από την κωμωδία. Το 1658, με διαταγή του βασιλιά, παραχωρείται στο θίασο του Μολιέρου το θέατρο Petit-Bourbon. Στην αρχή το «φυσικό παίξιμο» του Μολιέρου ξενίζει το παρισινό κοινό, που είναι εθισμένο στις συμβάσεις και στη ρητορεία. Στη συνέχεια όμως η επιτυχία είναι τεράστια και το 1668 του παραχωρείται το θέατρο Palais-Royal, όπου στο εξής θα παιχτούν όλα τα έργα του. Η προστασία του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄ αποδείχθηκε πολύτιμη, καθώς κάποια έργα του προκάλεσαν θυελλώδη κριτική. Πέθανε το 1673, αφού έπαιξε για τελευταία φορά στην παράσταση του έργου Ο κατά φαντασίαν ασθενής τον ομώνυμο ρόλο. Τα σημαντικότερα έργα του: Οι κομψεπίκομψες, (Les Précieuses ridicules, 1659), Σχολείο των γυναικών (1662), Η κριτική του Σχολείου των γυναικών (1663), Ο αυτοσχεδιασμός των Βερσαλλιών (1663), Δον Ζουάν (1665), Ο μισάνθρωπος (1666), Ζώρζ Νταντέν (1668), Ο φιλάργυρος (1668), Ταρτούφος (1669), Ο αρχοντοχωριάτης (1670), Οι σοφολογιότατες (1672), Ο κατά φαντασίαν ασθενής (1673).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
