Αλλά ο αληθινός πυρετός του πόθου, η αληθινή κάψα ενός πάθους, που δεν παύει να καίει, που δεν παύει να συναρπάζει, στην ψυχή ενός άντρα, δεν είναι άλλη παρά η διακαής λαχτάρα του να ταυτιστεί με τη γυναίκα που αγαπά. Ποθεί να δει με τα ίδια μάτια, ν΄ ακούσει με τα ίδια αυτιά, ν΄ αγγίξει με την ίδια αίσθηση αφής, ν΄ απωλέσει την ταυτότητά του, να τυλιχτεί, να τονωθεί. Γιατί, ό,τι κι αν ειπώνεται για τις σχέσεις των φύλων, δεν υπάρχει άντρα που ν΄ αγαπάει μια γυναίκα και να μη λαχταράει σ΄ αυτήν να πάει, μέσα της, εκεί, εντός, για να ξαναβρεί τις χαμένες του δυνάμεις, να ξανανιώσει το σθένος του, ν΄ αποκοπεί απ΄ ό,τι τον δυσκολεύει. Κι αυτό, ναι, αυτό θα ΄ναι, αυτό, ό,τι κι αν λένε, το κύριο κίνητρο του πόθου του γι΄ αυτήν. Ναι, τόσο φοβισμένοι είμαστε όλοι, τόσοι μόνοι μας είμαστε όλοι, κι όλοι μας τόση ανάγκη έχουμε την έξωθεν επιβεβαίωση της αξίας μας στη ζωή, της αξίας μας στην ύπαρξη.