Σίγουρα τα φαντάζομαι όλα. Όλα στην τρέλα δεν οδηγούν; Έρχονται όλοι τους να με βρουν. Αυτοί θα με κλάψουν! Να με... θάψουν; Φέρνουν όλοι λουλούδια... εκείνα τα γαλάζια τα αγαπημένα... βαμμένα λουλούδια... ανοιχτά μπουμπουκάκια...! Μέσα στον τάφο... το μαντήλι εκείνο... να μην κρυώνω πια... Οι τοίχοι... για δες... σαν να άλλαξαν από μόνοι τους ξαφνικά χρώμα! Δυνατή που είναι η απελπισία! "Εγώ στο τέλος, έστω και στο τέλος ΞΕΧΩΡΙΣΑ." Κουρέλια που παρασέρνει ο άνεμος οι αντίπαλοι. Και λίγο πριν γίνω και εγώ κάδρο... Μια στιγμή! Δυο λεπτά μόνο να ξεβαφτώ! Να δουν ΟΛΟΙ το πρόσωπό μου!