...Νά ξεκουράζεται «ἐργαζόµενος» δίπλα στόν ἀσθενῆ του, νά ὑπηρετεῖ τήν ἀλήθεια καί ν` ἀναγνωρίζει ὅτι καταλύτης τοῦ ἔργου του εἶναι ὁ ἀνθρωπισµός τοῦ Ἱπποκράτη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Βίωµά του στήν καθηµερινότητα ἡ ἀγάπη του ὡς κλινικοῦ γιατροῦ γιά τόν ἄρρωστο, ἡ ἀγάπη του ὡς ἐπιστήµονα γιά γνώση καί ἡ ἀγάπη του ὡς δασκάλου γιά διδασκαλία. Νά γνωρίζει πῶς νά χειρουργεῖ, σηµαντικότερο: πότε νά χειρουργεῖ, µά κυρίως πότε νά µή χειρουργεῖ. Φιλοσοφεῖ τά λόγια τοῦ A. Blalock, ἄν ἡ ἀπόδειξη τῆς ὠφελιµότητας µιᾶς νέας µεθόδου χρειάζεται ἀρκετό χρόνο, ἀπαιτεῖται πολύ περισσότερος γιά τήν µελέτη τῶν παρενεργειῶν της. Ταπεινώνεται καί ὑποµένει ἀφειδῶς στό λειτούργηµά του, ἐµπνέεται ἀπό τό «µακάριόν ἐστι µᾶλλον διδόναι ἢ λαµβάνειν» (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων κ΄ 35)....