Αποφασισμένη να ταρακουνήσει συγκινησιακά τους ασθενείς της, οι οποίοι αποτελούν μία εντελώς ανομοιογενή ομάδα ψυχικώς διαταραγμένων ατόμων, η ψυχίατρος Μάριαν αποφασίζει να τους οδηγήσει στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Νιμ για να παρακολουθήσουν όλοι μαζί μία συναυλία του Ντέιβιντ Μπόουι. Θεωρεί ότι αυτή η έξοδος θα της επιτρέψει να τους ωθήσει σε μία συλλογική εμπειρία και να τους προσφέρει ένα κοινό θέμα συζήτησης στις θεραπευτικές συνεδρίες...
Όμως τα σχέδιά της ανατρέπονται... Όταν διαπράττεται ένας φόνος. Τι ακριβώς συνέβη και διέφυγε την προσοχή της ψυχιάτρου; Για ποιόν λόγο χαλάρωσε η αυστηρή επιτήρηση των συνοδών γιατρών και νοσοκόμων; Ο δολοφόνος είναι σίγουρα κάποιος από τους ασθενείς, αλλά ποιος απ` όλους;
Η ανορεξική Νόρα, η μυθομανής Λίζα, οι μανιοκαταθλιπτικοί Πάολα και Ετιέν, ο παρανοϊκός Μάρτιν και ο σχιζοφρενής Ρισάρ είχαν κάποιον λόγο για να είναι οι δράστες, όλοι μαζί ή ο καθένας ξεχωριστά.
Χρησιμοποιώντας το έμφυτο καυστικό της χιούμορ και συνομιλώντας υπέροχα με τη μουσική του Μπόουι, η συγγραφέας οπλίζει την αφήγησή της και καταλήγει με εκπληκτικό τρόπο σε μία αντιστροφή της κατάστασης, όπου ο ένοχος θα εγκαταλείψει οριστικά το προσκήνιο του δράματος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]