Η Άννα Ταμπάκη είναι καθηγήτρια θεατρολογίας - ιστορίας του θεάτρου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Aπόφοιτος της Eλληνο-Γαλλικής Σχολής "Jeanne d’Arc", πτυχιούχος Ελληνικής και Γαλλικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Aθηνών, συνέχισε ως υπότροφος της Γαλλικής Kυβερνήσεως μεταπτυχιακές σπουδές σε γαλλικά πανεπιστήμια (Universite de Clermont II, νυν Universite Blaise Pascal, Universite Paris Sorbonne-Paris IV) και ειδικεύθηκε στους τομείς της γαλλικής, συγκριτικής, και νεοελληνικής φιλολογίας. Υπήρξε μαθήτρια του Κ. Θ. Δημαρά στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης. Έτυχε επίσης υποτροφίας από το Ίδρυμα "Aλέξανδρος Σ. Ωνάσης". Eίναι διδάκτωρ της Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Παρίσι). Yπήρξε Eρευνήτρια στο Kέντρο, σήμερα Τμήμα Nεοελληνικών Eρευνών του Eθνικού Iδρύματος Eρευνών (1980-2000), όπου συμμετείχε σε πολλά ερευνητικά προγράμματα και σε διακρατικές συνεργασίες. Από το 2000 διατηρεί την ιδιότητα του Φιλοξενούμενου Eρευνητή και για την χρονική περίοδο 1997-2012 ήταν Ε.Υ. του ερευνητικού έργου "Nεοελληνικές Mεταφράσεις".
Δίδαξε ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου (1995-2000) στο Tμήμα Θεατρικών Σπουδών του Παν/μίου Πατρών. Tο 1999 εξελέγη Aναπληρώτρια Kαθηγήτρια στο TΘΣ του Παν/μίου Aθηνών και το 2004 Kαθηγήτρια στο ίδιο Tμήμα. Από το 2007 είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών και από το φθινόπωρο του 2009 ως τον Σεπτέμβριο του 2014 είχε τη Διεύθυνσή του. Το 2015 εξελέγη Πρόεδρος του Τμήματος.
Έχει συνεργαστεί με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ) καταρχήν ως κριτική αναγνώστρια στην α? έκδοση της Ιστορίας της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας (2 τ.), και από το ακαδημαϊκό έτος 2010-2011 συνεργάζεται ως Καθηγήτρια-Σύμβουλος στη θεματική ενότητα: Νεοελληνικό θέατρο (1600-1940) - Κινηματογράφος. Από το 2003 ως την Άνοιξη του 2009, υπήρξε μέλος της Προσωρινής Γενικής Συνέλευσης του TΘΣ (Σχολή Kαλών Tεχνών, Nαύπλιο) του Παν/μίου Πελοποννήσου.
Aσχολείται με θέματα συγκριτικής φιλολογίας, με έμφαση στην ιστορία των ιδεών, στη μελέτη του μεταφραστικού φαινομένου και ειδικότερα στη συγκριτική δραματολογία και την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου με έμφαση στον 18ο και 19ο αιώνα. Τα τελευταία χρόνια, τα μελετητικά της ενδιαφέροντα αγκαλιάζουν και τον 20ό, με επίκεντρο ζητήματα πρόσληψης και θεατρικής μετάφρασης.
Έχει δημοσιεύσει μόνη ή σε συνεργασία εικοσιτέσσερα (24) αυτοτελή βιβλία (μονογραφίες και συλλογικά έργα) και γύρω στις εκατόν πενήντα (150) εργασίες, βιβλιοκρισίες και δοκίμια σε έγκριτα ελληνικά και διεθνή περιοδικά (Ο Ερανιστής, Ελληνικά, Σύγκριση / Comparaison, Παράβασις / Parabasis, Etudes Balkaniques, Revue des Etudes Sud-Est Europeennes, Synthesis, Neohelicon, Studies on Voltaire and the 18th century, Journal of Modern Greek Studies, κ.ά.), στον ημερήσιο τύπο και σε πολιτιστικά ένθετα (Το Βήμα, Η Καθημερινή, Ελευθεροτυπία).
Δημοσθένης Μισιτζής (1826-1911). Ο Δημοσθένης Μισιτζής γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου. Πραγματοποίησε εγκύκλιες σπουδές στη Σάμο και την Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε ως δάσκαλος για πολλά χρόνια. Πρέπει να σημειωθεί η πολιτιστική άνθηση που γνώρισε η Σάμος την εποχή εκείνη μετά τη συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως (1832), άνθηση η οποία πρέπει να επηρέασε και τον πνευματικό προσανατολισμό του Μισιτζή. Στην Κωνσταντινούπολη εκτός από τον εκπαιδευτικό χώρο, η δραστηριότητά του επεκτάθηκε και στις πολιτιστικές δραστηριότητες της πόλης, που την εποχή εκείνη προωθούσαν φιλεκπαιδευτικοί σύλλογοι και αδελφότητες. Ο Μισιτζής ήταν μέλος της Εταιρείας Φιλομούσων εν Υψωμαθείοις, στην αίθουσα της οποίας παραστάθηκαν και πολλά από τα θεατρικά του έργα. Το 1878, μετά από πρόσκληση, ανέλαβε την αναδιοργάνωση των σχολείων της Φιλιππούπολης. Στη Φιλιππούπολη εκδόθηκε και η κωμωδία του Ο Δουξ της βλακείας, ο τρόπος γραφής της οποίας παραπέμπει κατά τους μελετητές σε έργο προορισμένο για μαθητική ή ερασιτεχνική παράσταση. Στο χώρο του θεάτρου πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 1868 με την έκδοση της κωμωδίας του Ο απηλπισμένος σύζυγος, που πρέπει να είχε παρασταθεί νωρίτερα. Δύο χρόνια αργότερα εκδόθηκε η τραγωδία του Ο Βελισάριος ή Η Κακία και η Αρετή. Στον Μισιτζή είναι πιθανόν να ανήκει σύμφωνα με νεώτερες έρευνες και η κωμωδία Ο εκδικούμενος υπηρέτης που τυπώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπως και τα δύο προηγούμενα έργα, το 1871 . Έγραψε επίσης παιδικά ποιήματα, τα οποία εξέδωσε το 1885 με γενικό τίτλο Ανθοδέσμη των Παίδων και μία νουβέλα με τίτλο Ο Χριστός Νικά (1903). Το γνωστότερο έργο του ωστόσο είναι η κωμωδία ηθών Ο Φιάκας, που σημείωσε αξιόλογη πορεία στην ελληνική θεατρική σκηνή του τέλους του 19ου αιώνα. Ο Φιάκας πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Ευρυδίκη της Κωνσταντινούπολης, περιοδικό που ανέλαβε και την πρώτη (λανθάνουσα) έκδοσή του, το 1872. Η δεύτερη έκδοση πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1876. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα δημοσιεύματα Ευαγγελάτος Σπύρος Α., «Δημοσθένης Κ. Μισιτζής. Βιογραφικά», στο πρόγραμμα για την παράσταση του Φιάκα από το Αμφι-θέατρο, 1981 και Ταμπάκη Άννα, «Εισαγωγή», στον τόμο Δ.Κ.Μισιτζής, Ο Φιάκας - Ο Δουξ της βλακείας, σ.9-37. Αθήνα - Γιάννινα, Δωδώνη, 1992. βλ. Ταμπάκη Άννα, ο.π.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
