Το Βυζάντιο κατέχει µια παράδοξη θέση στην ιστοριογραφία. Σε σχέση µε την αργή συγκρότηση των δυτικών κοινωνιών και µε τον τουρκικό µουσουλµανικό κόσµο, το Βυζάντιο εµφανίζεται ως µια προέκταση της αρχαιότητας στην οποία βάζει τέλος η πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Αυτή η ιδιαιτερότητα οφείλεται σε µεγάλο βαθµό στην πεποίθηση των ιστορικών της µεσαιωνικής περιόδου ότι η «φεουδαρχία» που χαρακτήρισε τη Δύση υπήρξε αποκλειστικότητα µιας Ευρώπης «καρπού των εισβολών», κατά την έκφραση του Μαρκ Μπλοκ.
Ανατρέχοντας στην προέλευση αυτής της ερµηνείας, η Εβελύν Πατλαζάν προτείνει µια επανεξέταση της βυζαντινής ιστορίας από τον 9ο ως τον 15ο αιώνα, υπό το πρίσµα της θεµελιώδους µελέτης του Μαρκ Μπλοκ Η φεουδαρχική κοινωνία. Έτσι, το αυτοκρατορικό περιβάλλον, οι κύκλοι της αριστοκρατίας, η κρατική µηχανή αναλύονται στην προοπτική των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, των δεσµών πίστης και της οργάνωσης των εξουσιών. Η βυζαντινή κοινωνία εµφανίζεται κάτω από καινούριο φως, ως ένα ξεχωριστό συστατικό του µεσαιωνικού κόσµου.
Ο «Ελληνικός Μεσαίωνας» αποδίδει στο Βυζάντιο τη θέση που του αναλογεί στη µακρά κυοφορία των κοινωνικών δοµών και των εξουσιών που έχουν την καταγωγή τους στη ρωµαϊκή κοινωνία της ύστερης αρχαιότητας, συµβάλλοντας στην έξοδο της Ανατολικής Ρωµαϊκής αυτοκρατορίας από το ηµίφως στο οποίο την περιορίζουν συχνά οι ιστορικοί του δυτικού κόσµου ακόµα και σήµερα.