...Κοίταξε εκείνος το γυμνό λαιμό της. Άδειος του φάνηκε χωρίς το κόσμημα. Πλησίασε τα χείλη του, κι αυτά ζωγράφισαν πάνω στον ορφανεμένο λαιμό ένα άλλο, τρυφερό περιδέραιο από φιλιά. Το δικό της φυλαχτό. Άστραψε πάνω στο δέρμα της, σα χρυσόσκονη, που τη φύσηξε εκείνος με την ανάσα του και τη σκόρπισε πάνω στο στήθος της, στην κατηφοριά του λαιμού, στους λοβούς των αυτιών της. Χρυσά φιλιά, πολύτιμα. Μικρές πνοές λαχτάρας.
Τα φιλιά τον ξέρουνε πάντα το δρόμο...
...Το όνειρο ξενύχτησε κι αυτό μαζί με τους ανθρώπους πάνω στην Προκυμαία, στα φορτωμένα μπαλκόνια, στα σαχνισίνια και στους μώλους. Όταν φάνηκαν τα τρία βαπόρια, το `Αβέρωφ`, το `Λήμνος` και το `Πατρίς`, ο ήλιος ήτανε σκαρδωμένος ψηλά κι έφεγγε με ζέση...
...Η Σμύρνη πλάτυνε εκείνη τη μέρα. Τράνεψε, έγινε πιο μεγάλη.
Για να χωρέσει την Ιδέα, που ήθελε απλωσιά για να ξεδιπλωθεί, ν` απλώσει το ονειρένιο κορμί της σε δυο ηπείρους και πέντε θάλασσες...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]