Το βιβλίο αυτό αφορά τη δίκη για τη δολοφονία του αστυνομικού διοικητή του Μιλάνου, το 1972, η οποία αποδόθηκε σε στελέχη της ακροαριστερής οργάνωσης Lotta Continua. Η δίκη δίχασε την κοινή γνώμη στην Ιταλία. Πόσο αξιόπιστη είναι η ομολογία πάνω στην οποία βασίστηκαν οι κατηγορίες; Αποτελεί η μνήμη μακρινών γεγονότων αποδεικτικό υλικό; Ποιες σχέσεις ανακριτή - ανακρινόμενου αποτυπώνουν τα ανακριτικά πρακτικά; Υπήρχαν σφάλματα λογικής στη συναγωγή συμπερασμάτων; Είναι δίκαιη η απόφαση του δικαστηρίου; Ο διαπρεπής ιστορικός Κάρλο Γκίνζμπουργκ με μια θαρραλέα δημόσια παρέμβαση ανέλαβε να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα αναλύοντας τα δικαστικά πρακτικά. Το βιβλίο διαβάζεται σαν αστυνομική ιστορία, σαν άσκηση λογικής, σαν δικαστική αγόρευση, σαν έλεγχος της εξουσίας. Είναι όμως κάτι παραπάνω, και γι’ αυτό μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Αφορά τη σύγκριση ανάμεσα στο ρόλο του δικαστή και το ρόλο του ιστορικού, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις στη μέθοδο και τον τρόπο σκέψης τους. Και οι δύο ερευνούν μαρτυρίες. Τι θεωρούν όμως ενδείξεις και τι αποδείξεις; Πώς αξιολογεί και αποφασίζει ο δικαστής και πώς ο ιστορικός; Πώς επιμερίζει ο ένας την υπαιτιότητα, και πού αναζητά ο άλλος την αιτία; Η συζήτηση αυτή δεν αφορά μόνο τους ιστορικούς και τους δικαστές, τους κατηγορούμενους και τους υπερασπιστές τους. Τα προβλήματα αυτά έχουν εγκατασταθεί στη δημόσια σφαίρα, καθώς τα τελευταία χρόνια, τη Δικαιοσύνη, και όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ιταλία, την απασχολούν παλιές υποθέσεις που αποτελούν ήδη μέρος της έρευνας των ιστορικών. Πώς να σκεφτούμε γι’ αυτές, με τους όρους των δικαστών ή των ιστορικών; Αλλά και στους ιστορικούς υπάρχει μια έντονη συζήτηση για τα ζητήματα της μεθόδου, η οποία αντανακλά, και ταυτόχρονα επηρεάζει τις αλλαγές στο δημόσιο ρόλο της ιστορίας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Αντώνης Λιάκος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Είναι ιστορικός, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στα 1969-1973 φυλακίστηκε από τη Δικτατορία. Πτυχιούχος στα 1977, συνέχισε με υποτροφία του ΙΚΥ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, διδακτορική διατριβή στη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία στο ΑΠΘ, 1984. Δίδαξε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ μεταξύ 1981-1990. Το 1988-1989 ήταν Honorary Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Το 1995 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και στο Πανεπιστήμιο του Sydney στην Αυστραλία. Το 1996-1997 ήταν Visiting Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Princeton, ΗΠΑ. Το 2001 ήταν επισκέπτης καθηγητής στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι και το 2003 στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Διετέλεσε καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το ερευνητικό και συγγραφικό έργο του αφορά την νεώτερη και σύγχρονη ιστορία, ειδικότερα την ιστορία της συγκρότησης των εθνικών κρατών στην Ελλάδα και στην Ιταλία, την κοινωνική ιστορία και την ιστορία της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία (το ένα στα ιταλικά) και μελέτες δημοσιευμένες σε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά επιστημονικά περιοδικά και ειδικούς τόμους.
Έχει διατελέσει μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους, της Επιτροπής Ιστορίας της Εθνικής Τράπεζας, και άλλων πρωτοβουλιών οργάνωσης της ιστορικής έρευνας. Διηύθυνε εκδοτικές σειρές Ιστορίας στις εκδόσεις "Γνώση", "Θεμέλιο" και τώρα "Νεφέλη", και αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Το Βήμα". Οι πρώτες δημοσιευμένες εργασίες του ήταν: "Οι φιλελεύθεροι στην επανάσταση του 1862: Ο πολιτικός σύλλογος "Ρήγας Φεραίος"" (1980), "Η διάθλαση των επαναστατικών ιδεών στον ελληνικό χώρο 1830-1850" (1983), "Οι δυνατότητες πρόσληψης του μαρξισμού στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα" (1984), "Η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης (Φεντερασιόν) και η Σοσιαλιστική Νεολαία: Τα καταστατικά τους" (1985).
Η Έφη Γαζή είναι λέκτορας του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σπούδασε ιστορία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Essex (Μεγάλη Βρετανία). Έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ίδρυμα της Φλωρεντίας (1997) και υπήρξε μεταδιδακτορική υπότροφος του Πανεπιστημίου Princeton (ΗΠΑ). Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Κρήτης, Αθηνών και Brown (ΗΠΑ). Έχει δημοσιεύσει τη μελέτη "Scientific National History: The Greek Case in Comparative Perspective (1850-1920)" καθώς και άρθρα σχετικά με ζητήματα διανοητικής και πολιτισμικής ιστορίας και ιστορίας της ιστοριογραφίας. Συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού "Historein".
Ο Carlo Ginzburg (Τορίνο 1930) είναι ένας από τους πιο πρωτότυπους, πολυδιαβασμένους ιστορικούς της εποχής μας. Δίδαξε για πολλά χρόνια ιστορία στη Μπολόνια και τώρα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Λος Άντζελες (Ucla). Ερευνώντας τα δικαστικά αρχεία της Ιερής Εξέτασης στην Ιταλία, έγραψε για τις μάγισσες και τη μαγεία, για τους αιρετικούς και τη λαϊκή κουλτούρα, για την ιστορία και την τέχνη. Τα βιβλία του, που έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και στα ελληνικά, δημιούργησαν το ρεύμα της "μικρο-ιστορίας".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
