Οι αριθμοί κατάπιαν το σκοτάδι του πνεύματος και επανέφεραν τη λευκότητα της μέρας.

Η φιγούρα, ο 13άρης και το όμικρον συναντήθηκαν στις γραμμές της κόλλας με τα τετραγωνάκια.

Εκεί στο νότο, στην αναγέννηση του γαλανού, πάνω στο λευκό κύμα η Έλλη χρωμάτιζε τον αριθμό με το χαμόγελο και το χαμόγελο έδινε την ελπίδα στο αλφαβητάρι της γνώσης.

Εκεί στο νότο, στη λάβα του γαλανού, ο θάνατος σηματοδοτούσε τη ζωή και η ζωή χοροπηδούσε στη σκιά του ονείρου.

Εκεί στο νότο, στη φλόγα του καλοκαιριού, η φιγούρα έγινε η Έλλη, ο χρόνος αριθμός και το φωνήεν πίστη.

Εκεί στο νότο, στο κοκκινισμένο αυγουστιάτικο νησί, η ζωή σταμάτησε να τρεμοπαίζει, έγινε ταξίδι.

Η τρομπέτα ροκάριζε. Το ιστιοφόρο του ουρανού άλλαξε ρότα. Ανακατεύτηκε με τα σύννεφα, κρύφτηκε, χάθηκε.