Αυτή η πραγματεία είναι απόρροια μιας μελέτης του παρμενίδειου ποιήματος, που άρχισε πριν από μερικά χρόνια. Είχα τότε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η επιχειρηματολογία του Παρμενίδου ήταν δυνατό να κατανοηθεί μόνο με μια αναγωγή της σε κάποια καινοφανή έλλογη θεώρηση του υλικού σύμπαντος -μια θεώρηση που δεν υπήρξε δικό του δημιούργημα, αλλά που του επέτρεψε να πάρει ως δεδομένες ορισμένες βασικές αντιλήψεις, όπως είναι, λ.χ., η αληθινή ουσία των πραγμάτων (φύσις) και η εύτακτη διάρθρωση του σύμπαντος (κόσμος). Εδώ προσπάθησα να ανασυστήσω αυτή την προπαρμενίδεια θεώρηση, προχωρώντας με βάση την παραδοχή ότι η πηγή της πρέπει να εντοπιστεί στην Μίλητο του έκτου π.Χ. αιώνα. Η παραδοχή αυτή υπονοείται σε όλες τις αρχαίες περιγραφές των απαρχών της ελληνικής φιλοσοφίας, και φαίνεται να δικαιολογείται από το γεγονός ότι υπάρχει μια ριζική αντίθεση μεταξύ των περί φύσεως ιδεών του Ομήρου και του Ησιόδου αφενός, και εκείνων του Αναξιμάνδρου και του Αναξιμένους αφετέρου. [...] (από τον πρόλογο στην πρώτη έκδοση)