«Τα πουλιά, στο δέντρο, διαμαρτύρονταν ενοχλημένα στον ύπνο τους απ` το ζευγάρι στο παγκάκι. Αφού αυτοί οι δυο αγαπιούνταν, γιατί δεν πήγαιναν στο σπίτι τους; Αλλά τα πουλιά δεν ήξεραν..». Είχε να διαλέξει: να ζήσει εκθέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τα πρόσωπα που τον έκρυβαν, ή να δεχτεί την τελευταία του προσωπική μάχη. Κατάπληκτη η κοπέλα αντικρίζει τα δυο πρόσωπα του Εμφυλίου: το ανθρώπινο μεγαλείο και την ανθρώπινη καταρράκωση. Και βρίσκεται στο κέντρο της δίνης, που καταπίνει όποιον πέσει στους κύκλους της. Η βασανισμένη γυναίκα παραβιάζει την πύλη της κόλασης, προκαλώντας έναν κόσμο που «τον σιχάθηκε». Ένας «επιχειρηματίας» των περιστάσεων, που κυνηγάει την επιτυχία, δε θα διστάσει να την κλωτσήσει όταν βρεθεί και αυτός στους κύκλους της δίνης. Πρόσωπα μιας τραγωδίας -καθημερινής εκείνους τους καιρούς- αγιασμένοι απ` το χρόνο. Αποχωρώντας το ένα μετά το άλλο απ` τη σκηνή, αφήνουν πίσω τους την ίδια μαρτυρία: να τι ήταν εκείνος ο εμφύλιος, που δεν ήταν καν εμφύλιος, αλλά ωμός, κυνικός βιασμός ενός λαού, μόνο και μόνο για να κερδηθεί η πρώτη μεταπολεμική αποικία απ` τους πρώην συμμάχους. Ακόμα κι οι θλιβεροί διώκτες, σ` αυτήν την ιστορία, διεκδικούν μια θέση στην καρδιά του αναγνώστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]