Κάθε άνθρωπος, καθώς διασχίζει το μονοπάτι της ύπαρξής του, έχει ανάγκη από αλλαγές. Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ο γνωστος μέχρι τότε δρόμος, μπορεί να είναι σίγουρος, αλλά χάνει το νόημα του, γίνεται μονότονος, κάνει τα πόδια να βαραίνουν. Τότε πρέπει να επαναπροσδιορίσει την πυξίδα του πάνω στο χάρτη και να στρίψει προς άλλες ανεξερεύνητες περιοχές, με μόνο εφόδιο τις εμπειρίες του και τη δύναμη των αποφάσεών του. Το άγνωστο όμως φοβίζει. Αυτός ο φόβος, είναι που κάνει τον άνθρωπο κουρασμένο ταξιδιώτη της ζωής, που ζητά μόνο λίγο νερό και έναν ίσκιο να ξαποστάσει για ν` αντέξει.
Ο φόβος κάνει την αναζήτηση εφιάλτη και την αλλαγή μακρινή ψευδαίσθηση. Αλλά για ν` αλλάξεις, πρέπει πρώτα ν’ αναγεννηθείς. Και για ν` αναγεννηθείς πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Να θάψεις βαθιά οτιδήποτε σε βοηθάει να καλύπτεις αντί να φανερώνεις, να κάψεις το μπαστούνι που σου χρησιμεύει να στηρίζεσαι για να μην πέσεις. Αυτός είναι ο θάνατος της αλλαγής, που μπορεί να θρέψει το σπόρο για κάτι καινούργιο. Ένας θάνατος, που μόνο ζωή μπορεί να υποσχεθεί.