`Όμως, μητέρα, βλέπω την πένθιμη όψη του δίκαιου ανθρώπου που στο μέτωπό του είναι χαραγμένο το σημάδι της υποταγής. Αισθάνομαι τη μικρότητα της δίκαιης συνείδησης, που δεν έχει φωνή να φωνάξει την αλήθεια. Σκοντάφτω πάνω σε ατέλειωτα εμπόδια στην πορεία της δίκαιης πάλης. Δε βρίσκω κουράγιο στους δίκαιους ανθρώπους, το κουράγιο που φέρνει το ιδανικό του αγώνα. Δε βλέπω αγωνιστές και χαρωπούς ανθρώπους στην πάλη της δίκαιης μάχης. Δε νιώθω τη δύναμη στη δίκαιη σκέψη, μήτε ακόμα τη φλόγα της αγάπης του δικαίου.
Σαν οπτασία θωρώ τη δικαιοσύνη, σαν όνειρο προσμένω την Αγάπη!`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]