Η περίοδος των Βαλκανικών Πολέμων τον 1912-1913 υπήρξε μια από τις ενδοξότερες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Οι νικηφόροι αυτοί πόλεμοι είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση υπόδουλων εδαφών και το διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας. Είναι λοιπόν φυσική συνέπεια πολλοί να έχουν γράψει για την περίοδο αυτή και να έχουν εξιστορήσει τους αγώνες και τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού και του στόλου. Η μεγαλύτερη για τους πολέμους αυτούς βιβλιογραφία, όπως είναι αναμενόμενο, έχει γραφτεί από Έλληνες, με το χαρακτηριστικό που έχουν οι εργασίες αυτές να προσεγγίζουν το θέμα από μια οπωσδήποτε υποκειμενική οπτική γωνία, ενώ οι μεταφρασμένες για το ίδιο θέμα εργασίες ξένων είναι λιγοστές. Ιδιαίτερα λοιπόν σημαντική εμφανίζεται για τον ιστορικό μελετητή η έρευνα και η ερμηνεία των ίδιων γεγονότων, ιστορημένων τόσο από την αντίπαλη πλευρά όσο και από ουδέτερους παρατηρητές, μερικές φορές μέσα από το πλαίσιο των διπλωματικών οδηγιών της χώρας τους. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]