Βαθύς έρωτας για τη ζωή. Που αντρειεύεται κάθε φορά που μια απώλεια τον σημαδεύει. Δε σκύβει το κεφάλι, δεν ντρέπεται για τα σημάδια των πληγών. Είναι τα παράσημά του. Έτσι δικαιώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη...
"Ένιωθε αυτή την πτυχή και στον πατέρα της. Ήταν ένα βλέμμα που βυθιζόταν ξαφνικά, για δευτερόλεπτα, σε ένα τοπίο άγνωστο στους άλλους και ανομολόγητο από τον ίδιο. Σε αυτό το χώρο ήθελε να διεισδύσει η Ελένη και δεν έβρισκε τον τρόπο. Προσπάθησε να το συνδέσει με καταστάσεις, με ιδιαίτερα γεγονότα, μάταια... Αυτό το βλέμμα ερχόταν αναπάντεχα σε μια οποιαδήποτε συζήτηση, σε κάποιο τραγούδι, στο αντίκρισμα του κήπου, μερικές φορές στην ώρα του φαγητού, στο άκουσμα ενός ονόματος... Επίμονη και απόλυτη η ίδια, ήξερε ότι θα μπορούσε να διανύσει όλη της τη ζωή ανιχνεύοντας το βλέμμα αυτό".