Ξαπλωμένοι αργότερα στη ρίζα του πλάτανου κοιτάζαμε το κλωνάρι που ήμασταν πάνω του.

«Ο Ελύτης ανέβασε την κοπέλα - γοργόνα του στη βάρκα και γυρίσανε στον ουρανό πέντε φορές. Έχω την αίσθηση πως και εμείς Άννα γυρίσαμε στον ουρανό πριν από λίγο και αυτό είναι αληθινό. Δεν πατούσαμε στη γη ας ήταν και μία μόνο φορά». Η Άννα γύρισε και πλάγιασε πάνω μου φιλώντας με.

«Εγώ ταξίδεψα στον ουρανό όχι μία φορά αλλά πολλές, και εκεί βρίσκομαι ακόμα. Να το βλέπεις αυτό το συννεφάκι ανάμεσα από τα κλαδιά μαζί με ένα γαλάζιο κομμάτι του ουρανού; Εκεί βρίσκομαι ακόμα. Θα κάνω μέρες να κατέβω και να προσγειωθώ».

Πλησίασε το πρόσωπό της στο δικό μου. Μια απίστευτη έκφραση ομορφιάς, γαλήνης, πληρότητας έβγαινε απαλά και αβίαστα μαζί με ένα δάκρυ, δάκρυ ευτυχίας. Το άρωμα των υγρών χειλιών της, το άρωμα του κορμιού της, των μαλλιών της, της ανάσας της και του φύλου της δέθηκαν σε μία αναλογία μεθυστική με τα αρώματα των λουλουδιών, του πλάτανου, του χώματος, της κοίτης του ποταμού, των ξερών φύλλων και της πλούσιας βλάστησης. Κοιμηθήκαμε.