Η απασχόλησή μου με τα «Εγχειρίδια Ιστορίας» έχει και αυτή τη δική της πια ιστορία, αφού μετράει πάνω από είκοσι χρόνια και έχει δοκιμαστεί πολλαπλώς - και ανάμεσα στις συμπληγάδες των εκπαιδευτικών μηχανισμών. Σ` αυτά τα είκοσι χρόνια στον κόσμο και στην Ελλάδα άλλαξαν πολλά σχεδόν ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω, με κορυφαίο γεγονός, όχι μόνο της εικοσαετίας, την κατάρρευση των πολιτικών συστημάτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως επικράτησε να τα λέμε. Ήταν το γεγονός που ανέτρεψε υφιστάμενες σχέσεις και σταθερούς, μολονότι εύθραυστους συσχετισμούς σε ευρύτατη, δηλαδή παγκόσμια κλίμακα, που διατάραξε ισορροπίες διαμορφωμένες από το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, εννοείται, όχι μόνο στο επίπεδο των διεθνών - διακρατικών σχέσεων. Τώρα απελευθερώθηκαν πλήρως οι δυνάμεις που από αρκετά χρόνια πριν είχαν αρχίσει, δειλά στην αρχή, να αμφισβητούν την αξία του ορθολογισμού, της βάσης δηλαδή του νεότερου και σύγχρονου δυτικού, τουλάχιστον, πολιτισμού, ώστε να φαίνεται ότι το 1989 έκλεισε την πόρτα που είχε διάπλατα ανοίξει για τον άνθρωπο και τις κοινωνίες διακόσια χρόνια πριν, το 1789. Οι επιπτώσεις στην ιστοριογραφία και στην επιστημονική εργασία και σκέψη γενικότερα ήταν άμεσες: αμφισβήτηση κάθε επιστημονικά κατακτημένης αλήθειας, στην πραγματικότητα αμφισβήτηση κάθε αλήθειας και υπεράσπιση της αξίας όλων των «αληθειών», υποχώρηση, ραγδαία, της οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας που ήταν παρεπόμενο της κάμψης του μαρξισμού και της αμφισβήτησης της μαρξιστικής σκέψης, «επιστροφή» της πολιτικής ιστορίας ως εργαλείου ερμηνείας της ιστορικής πραγματικότητας, πρόκριση του αναδρομικού και επίπεδου περιγραφικού λόγου στη θέση της δομικής αφήγησης. Αυτά, με παράλληλη, ως παρεπόμενη, αλλαγή και με κατακερματισμό της ιστοριογραφικής θεματολογίας: η μελέτη των ιστορικών γεγονότων ως συνόλων υποχωρεί πολύ γρήγορα και για όλο και μεγαλύτερη μερίδα της ιστοριογραφίας οι κοινωνίες του παρελθόντος δεν αντιμετωπίζονται ως σύνολα που πορεύονται έτσι ή αλλιώτικα, που έχουν μορφή, -ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση των κοινωνικών σχέσεων-, παρά αντιμετωπίζονται ως πολλά μερικότερα σύνολα που καθένα έχει την αυτονομία του και πορεύεται παράλληλα με τα άλλα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας· εκεί τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1959 έλαβε πτυχίο Ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1964 έως το 1967 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Lyon και στην τότε Ecole Pratique des Hautes Etudes, στο Παρίσι. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το 1972 με τη διατριβή "Το εμπόριο της Πελοποννήσου στον 18ο αιώνα". Το 1981 εκλέχτηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το βιβλίο "Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821". Το 1965-1967 διατέλεσε λέκτωρ των νέων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Lyon. Επί 17 χρόνια εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Λύκειο Ζηρίδη και Σχολή Μωραΐτη) και το 1979-1982 δίδαξε ως ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1982 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και το 1987 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε προσκληθεί (professeur invite) δύο φορές σε πανεπιστήμια του Παρισιού. Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής και διευθυντής της αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας "Αρχεία Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης". Τα ιδιαίτερα επιστημονικά ενδιαφέροντά του ήταν προσανατολισμένα στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του τέλους της Τουρκοκρατίας και του ελληνικού 19ου αιώνα και σε ζητήματα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του βίου του ελληνικού κράτους.
Έφυγε από τη ζωή στις 12 Νοεμβρίου 2017, σε ηλικία 82 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας· εκεί τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1959 έλαβε πτυχίο Ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1964 έως το 1967 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Lyon και στην τότε Ecole Pratique des Hautes Etudes, στο Παρίσι. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το 1972 με τη διατριβή "Το εμπόριο της Πελοποννήσου στον 18ο αιώνα". Το 1981 εκλέχτηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το βιβλίο "Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821". Το 1965-1967 διατέλεσε λέκτωρ των νέων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Lyon. Επί 17 χρόνια εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Λύκειο Ζηρίδη και Σχολή Μωραΐτη) και το 1979-1982 δίδαξε ως ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1982 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και το 1987 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε προσκληθεί (professeur invite) δύο φορές σε πανεπιστήμια του Παρισιού. Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής και διευθυντής της αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας "Αρχεία Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης". Τα ιδιαίτερα επιστημονικά ενδιαφέροντά του ήταν προσανατολισμένα στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του τέλους της Τουρκοκρατίας και του ελληνικού 19ου αιώνα και σε ζητήματα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του βίου του ελληνικού κράτους.
Έφυγε από τη ζωή στις 12 Νοεμβρίου 2017, σε ηλικία 82 ετών.
