Ήταν ολοφάνερο πως κάτι τη βασάνιζε αλλά δεν τα κατάφερνε να μου πει τον λόγο. Σε κάποια στιγμή, χωρίς να με καταλάβει, κατάφερα κι έχωσα στη τσάντα της μερικά χρήματα. Σε λίγο βρήκε το θάρρος να με ρωτήσει αν μπορούσα να τη δανείσω ένα μικρό ποσό, που θα μου το επέστρεφε την επόμενη. «Ευχαρίστως», της είπα, «κοιτάξτε στη τσάντα σας και θα τα βρεί-τε. Και μην ασχοληθείτε, δεν είμαι δανειστής. Τα χρήματα δεν είναι το πάν. Υπάρχουν μόνο για τις ανάγκες μας». Σηκώθηκα για να επιστρέψω στους φίλους μου και απλώς της είπα, εκδικητικά, πράγμα που το μετάνιωσα αμέσως, «εγώ καλά σας είπα τις προάλλες καλή αντάμωση»!

Εκείνη έφυγε κι εγώ συνέχισα για λίγο ακόμα τη διασκέδαση με την παρέα…

Όταν επιτέλους πληρώσαμε και βγήκαμε έξω, όλα ήταν σκεπασμένα με χιόνι, 12 βαθμοί υπό το μηδέν. Κι ο ουρανός ολοσκότεινος από τα βαριά σύννεφα. Που και που άστραφτε μακριά, εκείνη όμως τη στιγμή έπεσαν τρία βροντερά αστροπελέκια, το ένα ξοπίσω στ’ άλλο πολύ κοντά μας και στο φως τους αναγνώρισα στο πεζοδρόμιο εκείνην. Τυλιγμένη σφικτά στη γούνα της βημάτιζε εδώ κι εκεί με το χιόνι να τρίζει κάτω από τα πατήματά της. Με είδε αμέσως κι ήλθε κατ’ ευθείαν πάνω μου, κάτω από το ηλεκτρικό φως της εξόδου του Atlantis. «Θέλω να σου μιλήσω», είπε, «αποχαιρέτησε τους φίλους σου κι έλα μαζί μου. Θα σου εξηγήσω αργότερα τον λόγο». Την ακολούθησα. Προχωρήσαμε βουβοί κι άκουγα μόνο τα βήματά μας να τρίζουν πάνω στο χιόνι, με κατεύθυνση όπου εκείνη οδηγούσε.