Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να φταίει που η ανθρωπότητα  αναπαράγει το δράμα της παρά τα 10,000 χρόνια ιστορίας και μύθου, “πολιτισμού”, επιστημών, τέχνης , τεχνολογίας, διανόησης, ηθικολογίας, θεογνωσίας  και υποτιθέμενης “εξέλιξης”, ακόμα και μέχρι το όραμα της τελείωσης και της Θέωσης. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Μήπως “εξέλιξη” , αλλά μόνο με την αυστηρή  έννοια της Ελληνικής γλώσσας: Ελιγμός εκτός (της πρότερης κατάστασης), όχι όμως υπεράνω αυτής, δηλαδή όχι Ανέλιξη, που είναι το πραγματικό ζητούμενο. Ούτε ίχνος. Γιατί δεν είναι Ανέλιξη η αντικατάσταση του ….ταμ-τάμ με… κινητό και της προβιάς με Αρμάνι, όταν παράλληλα οι ανθρωποθυσίες ….”αναβαθμίσθηκαν”  σε γενοκτονίες, οι πολεμικές σφαγές σε παγκόσμιους πολέμους - Αρμαγεδώνες, οι Καιάδες σε εγκαταλειμμένα ιδρύματα και σε ανθρωπιστικές κρίσεις και η δουλοκτημοσύνη, όπου τα παιδιά των δούλων γεννιόντουσαν δούλοι στην σκλαβιά αφεντάδων, αντικαταστάθηκε με την υπερχρέωση, όπου τα παιδιά των υπερχρεωμένων γεννιούνται υπερχρεωμένα, υποδουλωμένα στον ισόβιο βαμπιρισμό δανειστών.

Επαληθεύονται άραγε, α) ο Νίτσε που είπε  ότι “ο άνθρωπος, δεν είναι η κορώνα της δημιουργίας, κάθε όν είναι στο ίδιο επίπεδο τελειότητας, και β) ο Αϊνστάιν που είπε ότι “η τεχνολογική πρόοδος, ο ίδιος ο πολιτισμός, είναι σαν ένα τσεκούρι σε χέρια ψυχοπαθούς”;

Μήπως η προαιώνια κουλτούρα της πατροπαράδοτης εξουσιαστικής δομής, της κηρυγματικής ηθικής και της τελεολογικής εσχατολογίας έχει αποδειχθεί ξεκάθαρα άνευ περιεχομένου και αποτελέσματος, μύθος που πρέπει να ιδωθεί από την πραγματική, την “αίσχια οπτική γωνία” αντί της αίσιας που σερβίρεται ανέκαθεν στον καλοπροαίρετο μαζάνθρωπο  από τις επτά εξουσιαστικές δομές; Μήπως  ο άνθρωπος δεν είναι το “θείον βρέφος” της Δημιουργίας με υψιπετή εντελέχεια όπως του είπαν για να τον υπνωτίσουν και να τον ληστεύουν καθ’ οδόν προς τον….. Παράδεισο , αλλά  έχει απλά και μόνο μη υπερβάσιμες προδιαγραφές υλικού πεδίου όπως όλα τα άλλα πλάσματα, και αποδεδειγμένα δεν κατάφερε να  αξιοποιήσει ούτε αυτές με το πατροπαράδοτο πλανημένο αξιακό του μοντέλο;  Μήπως απλά αρκεί και πρέπει να αναζητηθεί ένα  ριζικά διαφορετικό πραγματιστικό, φυσιονομικό, αριστοδημικό αξιακό πολιτικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό και θεσμικό πλαίσιο,  ώστε αξιοποιώντας καλύτερα ο άνθρωπος τις προδιαγραφές του, να αμβλύνει την βάσανο του υλικού πεδίου και να προσεγγίσει την Επικούρεια ευδαιμονία τού ”μη πόνου”; Μήπως αυτό θα είναι τότε η πραγματική και ακριβοθώρητη Ηθική ;

Η απομυθοποιητική   κριτική των  κοινώς παραδεδεγμένων πραγμάτων και  η ανάγκη ανατρεπτικού αναπροσανατολισμού αξιών και θεσμών, είναι οι γνήσιες ανθρωπιστικές γραμμές που κινείται το περιεχόμενο των “Αισχώπειων Μύθων” , και όχι οι συνήθεις θεατρινίστικες εξουσιαστικές ηθικολογικές πομφόλυγες.