Αυτή ήταν η απολογία του: ξέρεις πολύ καλά ότι μέχρι πριν από λίγους μήνες ζούσα για τη μουσική. Αλλά η μουσική έχει, άραγε, κάποια αποστολή στην εποχή μας, έχει ένα κάποιο δικό της χώρο που να της ανήκει και να τον διαφεντεύει αυτή μόνη – μπορεί, πια, η μουσική ζωή να είναι το πεπρωμένο ενός νέου ανθρώπου; Κανείς δεν θα το ήθελε περισσότερο από μένα. Ένας μουσικόφιλος, όμως, οφείλει να είναι ειλικρινής και αυθεντικός. Κι εγώ ως ειλικρινής κι αυθεντικός οφείλω να εκφράσω το βαρύ γεγονός. Η μουσική δεν είναι πλέον πεπρωμένο, δεν είναι αποστολή, δεν είναι κλήση. Αλλά αν η μουσική έχει αποσυρθεί, οφείλουμε κι εμείς να χαθούμε μαζί της, αναρωτιέμαι. Ίσως θα έπρεπε. Όμως, υπάρχει το αντίθετο της μουσικής, η θορυβώδης, πραγματική ζωή. Αν η μουσική ζωή είναι χαμένο όνειρο για μας, η πραγματικότητα δεν έχει χαθεί σαν ευκαιρία μουσικής δράσης, είναι πάντα εκεί, μια άπειρη έκταση, μια τεράστια μάζα, εύπλαστη στα χέρια μιας δυνατής απόφασης. Ποιός είναι, όμως, ο δρόμος που δίνει τη δυνατότητα να πλάσεις μουσικά την ατέλειωτη, μαλακή μάζα του πραγματικού; Δεν είναι άλλος από την εγγυημένη δύναμη, το μονοπώλιο, μάλιστα, της δύναμης, με άλλα λόγια η δράση. Η δράση είναι το πραγματικό μουσικό πεπρωμένο της εποχής μας, αυτή προσφέρει τη δυνατότητα για άντληση δύναμης ενώ, ταυτόχρονα, εγγυάται άνεση και αισιοδοξία. Μπροστά σε αυτό το δρόμο, ο μουσικός άνθρωπος δεν επιτρέπεται να έχει τον παραμικρό δισταγμό στην επιλογή του.