[...] Στα κείμενα αυτά προσπάθησα να δείξω τη διπλή τάξη του γεγονότος ως προς τη μετάδοσή του στην τηλεόραση, είτε ως είδηση, είτε ως ψυχαγωγία. Η διπλή αυτή τάξη θέλει το γεγονός αφενός να πραγματώνεται δυναμικά ως ένα στιγμιότυπο και αφετέρου να δυνητικοποιείται, δηλαδή να αποκολλάται της πραγματικότητάς του, δημοσιοποιούμενο. Κατασκευάζει τότε μιαν άλλη πραγματικότητα εντός της οποίας καλούμαστε όχι απλώς να πληροφορηθούμε αλλά και να προβληματιστούμε τόσο ως προς το γεγονός, όσο και ως προς τον τρόπο της μετάδοσής του. Η προβληματοποίηση αυτή που επιχείρησα κάθε φορά να εισαγάγω στα κείμενά μου εκκινώντας από την επικαιρότητα είναι, κατά τη γνώμη μου, η μόνη μορφή κριτικής που μπορεί να ασκηθεί στην τηλεόραση.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]