Πόσο ανθρώπινη μπορεί να ’ναι μια πόλη που καταφέρνει να σε φέρει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου, με την αλυσίδα των τύψεων έστω, τις ψιχάλες της σκέψης. Όπως ο γαλατάς, που αράδιαζε με το μολύβι μικρές στραβές γραμμές στον τοίχο κάθε πρωί για να μετράει το γάλα που μας έφερνε, έτσι μπορώ κι εγώ να σημαδεύω τις δικές μου οφειλές... ...

Ο πατέρας φεύγοντας μετρούσε κάθε τόσο τις γραμμές που αυγάταιναν στον τοίχο, κούναγε το κεφάλι σκεφτικός. Κι όμως, πάντα να χαίρεσαι τη μέρα που έρχεται, έλεγε συχνά. Κι αυτή τη γραμμή στον τοίχο, πατέρα; Κι αυτές τις γραμμές που τραβάω χρόνια στην καρδιά μου; Ναι, κι αυτές. Η ζωή δε μετριέται με μέρες, δε μετριέται μ’ αριθμούς, μου ’λεγε. Μετριέται με πράξεις.

Το σκορποβόλημα των ημερών δε μπορεί να ’ναι ζωή, τουλάχιστον ανθρώπινη... ...«Εσύ ξέρεις τι θες»,  έλεγε η Καλλιρρόη,  «Εγώ ψάχνομαι ακόμα.» Πόσο άδικο είχε. Μια ζωή ήξερα τι δεν ήθελα. Μόνο γι αυτό ήμουν σίγουρος. Φτάνει αυτό για να ζήσει κανείς;