Aντί Προλόγου

To παρόν βιβλίο είναι μια συγγραφική προσπάθεια συγκέντρωσης μουσικών έργων που να σχετίζονται με θέματα ή έργα αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας ή κωμωδίας κατά βάση. Η συγκέντρωση των στοιχείων ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν την «εφεύρεση, διάδοση, εξάπλωση» των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του διαδικτύου.

Απευθύνομαι κυρίως σε ένα αναγνωστικό κοινό μη κατατοπισμένο σε σχετικά θέματα αλλά είναι απλώς «ιδεασμένος αναγνώστης», όπως θα τον έλεγε ο Ε. Κριαράς, που θα το βοηθούσε ή θα του ήταν χρήσιμο ή θα είχε κάποιο ενδιαφερόν.

Δεν φιλοδοξώ να έχει πληρότητα, άλλωστε ποια ερευνητική εργασία μπο- ρεί να το ισχυριστεί αυτό; Πάντα ακολουθούν «δεύτερες βελτιωμένες εκδόσεις», για να αστιευτώ γιατί ο βιολογικός χρόνος μάλλον δεν μου το επιτρέπει!

Πρωταρχική σκέψη, σαν δασκάλα, ήταν να γίνει, να φτιαχτεί σαν ένα ερέθισμα μιας ιδέας (που δεν έχει δοθεί, τουλάχιστον μέχρι τώρα) και να γίνει αφορμή μιας ευρύτερης μελέτης - γιατί είναι θέμα ανεξάντλητο και ίσως αξίζει τον κόπο.

Θέλω να εξομολογηθώ ότι στο πόνημα αυτό, με είχε παροτρύνει η Μελίνα Μερκούρη να το καταθέσω στο υπουργείο Πολιτισμού όταν είχε την υπευθυνότητά του (το 1983, αν δεν με απατά η μνήμη μου). Το έκανα. Δεν γνωρίζω αν έφτασε ποτέ στα χέρια της. Όμως έτσι (για την προσωπική μου ιστορία) έμαθα από έγκυρη πηγή - πρόσωπο που εργαζόταν σε αυτό το χώρο - ότι δυο ξένοι συγγραφείς-ερευνητές είχαν προτίνει μετά από δέκα περίπου χρόνια το ίδιο θέμα, έναντι αδράς αμοιβής, για να το πραγματοποιήσουν διεξάγοντας την έρευνα τους εδώ στην Ελλάδα!

Όσο για το χώρο Μουσική-Λογοτεχνία το πάθος μου για ανάγνωση και η αγάπη μου για τη μουσική με έκαναν να ψάχνω (από την εποχή που συνόδευα στο πιάνο τραγουδίστριες της όπερας) ποιοι συνθέτες βασίστηκαν για το λιμπρέτο τους σε συγγραφείς της εποχής τους ή παλαιότερους.

Έτσι δημοσίευσα κάποιες σελίδες στο περιοδικό «Διαβάζω» για τα λιμπρέτα του Βίκτορα Ουγκώ (τεύχος 1 11, 1985) και του Τζιουζέπε Βέρντι.

Αυτά για να μη στεναχωριούνται για τις παραλείψει-ελλείψεις ή ό,τι άλλο επισημάνουν στην εργασία αυτή. Είναι και λίγο ανασταλτική η τελειομανία, δεν συμφωνείτε; Άλλωστε για να πω την αλήθεια ότι και αν κάνω — αν έχω κάνει μέχρι τώρα - απευθύνομαι τελικά μάλλον στους φίλους μου, αλλά κυρίως στα «παιδιά μου» της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που ήμουν κοντά τους τριάντα χρόνια.