Κάτω απ' τη σκιά του πατημένου κάστρου,
πένθιμα δεντράκια, σιωπηλά -
γριές που βγήκαν απ' τον όρθρο.
Και γύρω απ' τον καστρόπυργο,
τραυματισμένο,
θρηνεί τον καβαλάρη του το άλογο του θρύλου.
Στις χορταριασμένες αυλές της λησμονιάς
φωνάζω τ' όνομά σου...
Σιωπούν τα παλιά αρχοντικά,
οι πικραμένες αυλές.
Μοσχομυρίζει του νόστου ο βασιλικός
στης μνήμης το παλιό μονοπάτι.
[Από την έκδοση]