Είμαι συγγραφέας εντελώς ανθρωποκεντρικός και γράφω πάντα για ανθρώπους που ζουν στην πόλη. Καμία σχέση δεν είχα ποτέ με τη φύση, με την ύπαιθρο, δυστυχώς... Οι άνθρωποι της πόλης -άσχετα αν η πλειοψηφία έρχεται απ` την ύπαιθρο- νιώθουμε εντονότερα τα προσωπικά μας προβλήματα και, το κυριότερο, ωθούμαστε σε μια κλειστοφοβική εσωστρέφεια. Σπάνια συνομιλούμε, συνήθως παραμιλούμε... Μονολογούμε. Και ο μονόλογός μας είναι πάντα έντονα εξωστρεφής, ένα είδος δημόσιας αυτοψυχοθεραπείας. Αυτοαποκαλυπτόμαστε δια του μονολόγου, επιζητώντας την κάθαρσή μας, έστω και περιστασιακή, εφήμερη... Οι μονόλογοι αυτοί δεν είναι μόνο δικοί μου. Είναι και δικοί σας. Αντρών και γυναικών. Όλοι μας νιώθουμε πληγωμένοι, είτε ο άντρας απ` τη γυναίκα, είτε η γυναίκα απ` τον άντρα, είτε και οι δυο από άλλες καθημερινές ψυχαναγκαστικές καταστάσεις. Και για έναν ακόμη λόγο είναι και δικοί σας. Γιατί από σας τους έχω ακούσει ή κρυφακούσει, ή πήρα την αφορμή από ένα σας βλέμμα ή χειρονομία για να τους σκεφτώ και να προβληματιστώ πάνω στις πληγές μας. Και γι` αυτές γράφω. Και κάτι για τη γλώσσα. Αν κάποιες στιγμές σας σοκάρει(!), σκεφτείτε πώς θα μιλούσατε εσείς αν βρισκόσαστε στην ίδια θέση και κατάσταση. (Και μη βιαστούνε οι γυναίκες να διαμαρτυρηθούν. Έχω ήδη αρχίσει να γράφω τους μονόλογους πληγωμένων γυναικών...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]