Η μνησικακία θεωρείται και είναι "λέπρα της ψυχής". Ανήκει στα πάθη εκείνα που αναφέρονται στην επιθετικότητα της ψυχής και είναι τέκνο του θυμού και της οργής.

Η επιθετικότητα όμως της μνησικακίας, στρέφεται βέβαια προς τον πλησίον, αλλά περισσότερο φθείρει και καταστρέφει ψυχοσωματικά εκείνον που την εγκολπώνεται και την ενεργεί. Ο μνησίκακος άνθρωπος ταλαιπωρείται και ζει κόλαση πριν από την μέλλουσα κόλαση, διότι διακατέχεται από ψυχική ακαταστασία και, σαν τους παράφρονες και τους μανιακούς, δεν μπορεί ποτέ να χαρεί τη γαλήνη και την εσωτερική ησυχία. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)