Όταν η ζωγραφική γήτεψε την πεζογραφία.

Το όνομά της Μυρσίνη:
Μεγάλωσα με μισή ανάσα, την άλλη μου μισή την αισθανόμουν σκόρπια να με στοιχειώνει κάπου πίσω μου, κάπου δίπλα μου, λίγο επάνω μου... και σιωπούσα, γιατί στον κόσμο μου δεν συγχωρούνται τα "παράλογα" και τα "μη εξηγήσιμα".

Ένα πλάσμα που τα "Κρίματα" τα έκανε Τέχνη και την Τέχνη ζωή.

Ζωγράφιζα τη σιωπή, τις κραυγές, την απόγνωση και δεν ήταν όμορφες εικόνες για κανέναν αλλά σε μένα μιλούσαν και ζωντάνευαν μπρος στα μάτια μου επιβεβαιώνοντάς μου τη δύναμη που είχα ως δημιουργός.

Τελειώνω με ετούτα τα λόγια:

Φαντάζεστε πόσο πονάει η ουτοπία; Αναλογίζεστε πόσο επώδυνη είναι η διαφορετικότητα;
Διανοείστε πόσο στοιχίζει η ψυχή;

Αν έχω κάτι δοσμένο αυτό είναι η ζωή μου. Αν έχω κάτι χρεωμένο σε μένα, αυτό είναι η ψυχή μου. Αν κάποτε κοντοσταθω και κοιτάξω πίσω, για να δω τι έφτιαξα, θέλω να με δω Τέχνη. Τέχνη βγαλμένη από την ικανότητα να αναδομώ τα σκόρπια κομμάτια της ύπαρξης μου.