Επτά διηγήματα, επτά ιστορίες, επτά εικόνες. Ιστορίες αληθινές μα σαν ψέματα, γραμμένες με ένα γλυκόπικρο χιούμορ που κάνουν τον αναγνώστη να χαμογελάει στο τέλος της ανάγνωσης, ίσως γιατί σ΄ αυτές αναγνώρισε σκηνές από τη δική του ζωή. Εικόνες ή οφθαλμαπάτες; Αλήθεια ή ψέματα ενός επιστήμονα, ενός ποιητή που είδε τη Μούσα να τον εγκαταλείπει, οι εμμονές μιας συνηθισμένης γυναίκας και ενός άλλου ποιητή που παλεύει με τη θνητότητα του. Αυτοβιογραφικοί τόνοι, το καταφύγιο του μύθου στην τελευταία ιστορία, που μόνο πρόσκαιρο μπορεί να αποδειχτεί, σε μια εποχή όπου αμφισβητείται έντονα τόσο ο μύθος όσο και ο ήρωας.