Η χαρούμενη γνώση: σπανίως η έκφραση του Νίτσε βρίσκει τέτοια εφαρμογή όση σε αυτό το βιβλίο για... τα βιβλία. Από τον πάπυρο μέχρι τις ψηφιακές συσκευές ανάγνωσης, διανύουμε πέντε χιλιάδες χρόνια ιστορίας του βιβλίου μέσω μιας σειράς συζητήσεων εμβριθών και ταυτόχρονα χιουμοριστικών, λόγιων και αντικειμενικών, διαλεκτικών και ανεκδοτολογικών, περίεργων και απολαυστικών. Διατρέχουμε το χρόνο και τους τόπους· πραγματικά πρόσωπα μπερδεύονται με φανταστικούς ήρωες· πλέκεται το εγκώμιο της βλακείας· αναλύεται το πάθος για συλλογές· εκφράζονται οι λόγοι για τους οποίους η τάδε ή η δείνα εποχή έχει γεννήσει αριστουργήματα· αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη και ταξινομούνται τα έργα σε μια βιβλιοθήκη. Δίνεται η εξήγηση στο γιατί "οι κότες χρειάστηκαν έναν αιώνα για να μάθουν να διασχίζουν το δρόμο" ή στο πώς "η γνώση μας για το παρελθόν οφείλεται σε κρετίνους, ανόητους ή αντιπάλους". Εν ολίγοις, διασκεδάζουμε με τη "λογοτεχνική μανία" των δύο παθιασμένων συνομιλητών που μας παρασύρουν στον τρελό χορό τους, όπου κάθε γύρος εκπλήσσει, δημιουργεί ευφορία και διδάσκει. Σε αυτούς τους καιρούς του καλπάζοντος σκοταδισμού, αυτό το βιβλίο είναι ίσως ο καλύτερος φόρος τιμής στην κουλτούρα του πνεύματος και το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο για την απογοήτευση.
Ο Ουμπέρτο Έκο, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας, μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε στις 5 Ιανουαρίου του 1932. Φημολογείται ότι το επώνυμο "Έκο" είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων "Ex Caelis Oblatus", που σημαίνει "θεϊκό δώρο". Ακολούθησε σπουδές μεσαιωνικής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας και έκανε το διδακτορικό του στη φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 καθηγητής της Σημειολογίας στο Μιλάνο. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Μελετών. Επίσης, ήταν διευθυντής του περιοδικού "VS". Στη διάρκεια της δεκαετίας του 70, άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματα του, κάνοντας την αρχή με "Το όνομα του Ρόδου", που τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Ο Έκο περνούσε τον καιρό του με τη γυναίκα του και δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα διαμέρισμα-λαβύρινθο με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Γνώριζε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά, που χρησιμοποιούσε πολύ συχνά στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Από την αρχή της καριέρας του είχε κερδίσει πολλές τιμητικές διακρίσεις και έχει κάνει δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες. Στις πραγματείες του συγκαταλέγονται: "Opera aperta" (1962), "La struttura assente" (1968), "Θεωρία σημειωτικής" (1975), "Lector in fabula" (1979). To 1980 εμφανίστηκε ως μυθιστοριογράφος με το "Όνομα του Ρόδου", το 1988 ακολούθησε το "Εκκρεμές του Φουκώ".
Έφυγε από τη ζωή στις 19 Φεβρουαρίου 2016 σε ηλικία 84 ετών.
(φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ζαν Κλοντ Καριέρ γεννήθηκε το 1931 και έχει γράψει πολλά σενάρια ταινιών. Επίσης έχει γράψει θεατρικά έργα, τα περισσότερα μαζί με τον Πίτερ Μπρουκ. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων (μυθιστορημάτων, ανθολογιών, δοκιμίων). Το 1988 έγραψε το έργο "Διάλογοι πάνω στο Αόρατο", σε συνεργασία με τον Ζαν Οντούζ και τον Μισέλ Κασέ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
