Μέσα από τα ερείπια του ιερού του Ασκληπιού, βλέπεις να καταφθάνουν στα μάτια σου αγάλματα γυμνών σατύρων και δισκοβόλων, αρχαίων ολύμπιων θεών και ανθρώπων, αλλοτινών κατοίκων του τόπου και του Ιερού τούτου. Αλλά εκείνο που αγγίζει βαθιά την ψυχή δεν είναι τόσο αυτή η διαπίστωση όσο η Σιωπή. Δεν είναι εκείνη η αρνητική σιωπή του θορύβου, η εξαφάνιση της ζωής. Είναι θετική και ζώσα Σιωπή, ακόμη και από το Φως πνευματικότερη, θα `λεγα θεραπευτική, ελιξίριο ψυχής: Το καλύτερο βάλσαμο που θα μπορούσε να προσφέρει ο Ασκληπιός, βγαλμένο από το αιώνιο ιατρείο του ιερού του. Ίσως είναι η ίδια σιωπή που εξαγνίζει και κάνει τους ανθρώπους ώριμους για τη μύηση των ιερών μυστηρίων. Εκεί σαν να βγαίνει από το βάθος του θεάτρου μια υπερκόσμια φωνή και ψιθυρίζει το στίχο του Αισχύλου «Πάλαι το σιγάν φάρμακον βλάβης έχω».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]