Υπήρχαν όμως και οι άλλοι -όπως ο Στάθης- που αναζητούσε πολλές φορές τη φυγή στ` όνειρο, το κυνήγι της ουτοπίας, στο «σκέπτεσθαι» που σημαίνει «υπερβαίνειν», στην αναζήτηση της ελπίδας, στο «ανέλπιστο», στην ανακάλυψη του ωραίου που κρυβόταν στο άλλοτε «κάλλιστον προάστιο», που άρχιζε απ` το Δίπυλο και συνέδεε τον Κεραμεικό με την αρχαία Ακαδημία, θαμμένο κάτω απ` το μπετό της ανέραστης αντιπαροχής με τις καραφλές πολυκατοικίες και τους άθλιους τσιμεντόδρομους -έξω απ` τα τείχη της πόλης-, όπως έξω απ` τα τείχη της πόλης έχτιζαν και τους χώρους για τη σωματική και πνευματική αγωγή, το Λύκειο, το Κυνόσαργες, την Ακαδημία που δίδαξε ο Πλάτων -ανάμεσα από συστάδες αρχαίων τάφων- κάπου κοντά στον Ίππιο Κολωνό, δίπλα στον Κηφισσό ποταμό... Εκεί, στα σκιερά και ήσυχα μέρη, στο ιερό Άλσος που ήταν αφιερωμένο σην Αθήνα, όπου υπήρχαν ιερά και βωμοί αφιερωμένοι στον Δία, τις Μούσες και τις Χάριτες, ερχόταν συχνά, ο Στάθης να ξαποστάσει, αφήνοντας τις σκέψεις του να φτερουγίζουν πάνω απ` το σκοτεινό φαράγγι του φωτερού Κολωνού μιας αλλοτινής εποχής, που με απόλυτη μοναδικότητα τη ζωγράφισε ο Σοφοκλής στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ»... με τους κήπους και τ` αηδόνια στην κοιλάδα του Κολωνού, τις χλωρασιές, τους καρπούς, τα νερά και τα θροϊσματα μέσα στις τροφούς και τις βυζάστρες του θεού έρωτα Διόνυσου, στους κισσούς και τους νάρκισσους, τους χρυσαυγείς κρόκους και τη χρυσοχάλινη Αφροδίτη... αλλά και που με τόσο πάθος απόδωσε στη «Γκέμμα» του ο αλησμόνητος Δ. Λιαντίνης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]