Το τελευταίο λεπτό της μεγαλύτερης και πιο έντονης στιγμής της ζωής σου! Εκείνο που γεννήθηκες και πέθανες… Που ήρθες και έφυγες… Που χαμογέλασες και έκλαψες, που πέταξες, αλλά γκρεμίστηκες! Αέρας που έκλεψε την τελευταία ανάσα σου. Το άρωμα που ξεχειλίζεις, αλλά που ο ίδιος δεν θα φτάσεις ποτέ να μυρίσεις. Η κατάρα να κουβαλάς αιώνια την ευχή σου! Και έπειτα, ο κόσμος μου με γύρισε πίσω στο μαυρόασπρο φόντο του. Όλα τα σύννεφα του ουρανού μου, γκρίζα και βαριά, έφτιαξαν ξανά μια σκιά για να κατατρέχω. Εκείνη η καλοκαιρινή θάλασσά μας βυθιζόταν μέσα στο ρόδινο μονοπάτι του δειλινού της και το παραμύθι μου είχε τελειώσει, πριν φτάσω στο «και έζησαν αυτοί καλά…